اثر تمرینات استقامتی بر ریزساختارهای بافت استخوانی اپیفیز فوقانی درشت‌نی موش‌های صحرایی اوارکتومی‌شده

زمینه: تمرینات استقامتی می‌تواند چگالی استخوان‌های متحمل وزن را در انسان و حیوان تغییر دهد، اما تاثیر آن بر ریزساختارهای استخوان کاملاً مشخص نیست. هدف این مطالعه تعیین تغییرات اسکلتی ناشی از دویدن استقامتی روی نوارگردان در موش‌های بالغ اوراکتومی‌شده بود.روش‌ها: 27 سر موش صحرایی ماده بالغ نژاد اسپراگ دالی به دو گروه 9 تایی تجربی و کنترل تقسیم شدند و 9 سرموش دیگر جهت تعیین مقادیر پایه کشته شدند. گروه تجربی، پروتکل دوی پیشرونده را به‌مدت 8 هفته، با سرعت 20-12 متر در دقیقه، به‌مدت 59-10 دقیقه و 5 جلسه در هفته اجرا کردند. ریزساختارهای بافت استخوانی متراکم و اسفنجی اپیفیز بالایی استخوان درشت نی با دستگاه آنالیز تصویربرداری نیمه‌اتوماتیک اندازه‌گیری شد. داده‌ها با آزمون t در سطح 05/0 > p تحلیل شد.یافته‌ها: دویدن روی نوارگردان باعث افزایش معنادار فاصله بافت اسفنجی و همچنین ضخامت و حجم بافت‌های استخوانی متراکم و اسفنجی اپیفیز بالایی استخوان درشت نی شد. همچنین تنها تفاوت ضخامت و فاصله بافت اسفنجی در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل معنادار بود.نتیجه‌گیری: اوارکتومی با کاهش ریزساختارهای بافت استخوانی متراکم و به ویژه اسفنجی در استخوان‌های متحمل وزن بدن همراه است. به‌علاوه، افزایش استحکام ناشی از تمرین استقامتی احتمالاً به واسطه تغییرات ریزساختارهای بافت استخوانی است.