تاثیر ایمونوگلوبولین وریدی (IVIG) بر مدت‌زمان بستری و میزان مرگ و میر ناشی از عفونت خونی در نوزادان نارس

زمینه: عفونت‌های دوره نوزادی از علل مهم مرگ و میر در نوزادان نارس می‌باشد. انتقال ایمونوگلوبولین‌ها از مادر به جنین بعد از هفته 34-32 بارداری اتفاق می‌افتد. بنابراین نوزادان نارس، دچار ضعـف ایمنی نسبی می‌باشند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تجویز ایمونوگلوبولین وریدی در کاهش میزان مرگ و میر نوزادان نارس در اثر عفونت خون بود.روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی بود و از بهمن‌ماه سال 1386 لغایت تیرماه 1388 در بخش نوزادان بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه انجام گرفت. 40 نوزاد نارس با سن داخل رحمی کم‌تر از 34 هفته که با شک به سپسیس احتمالی (علایم بالینی سپسیس+علایم آزمایشگاهی) در بخش نوزادان بستری شده بودند به دو گروه 20 نفره تقسیم شدند. گروه اول علاوه بر درمان‌های معمول بخش در طی 24 ساعـت از زمان بستری، mg/kg500 ایمونوگلوبولین وریدی نیز دریافت می‌کردند. در گروه مورد، قبل و 6 ساعـت پس از تزریق ایمونوگلوبولین وریدی، سطح igg سرم اندازه‌گیری می‌شد سپس نتایج به‌دست‌آمده با نرم افزار spss و آزمون‌های دقیق فیشر، کای‌دو و لون تجزیه و تحلیل شد.یافته‌ها: میزان مرگ و میر در گروه شاهد بیشتر از گروه مورد بود ولی از نظر آماری تفاوت معناداری بین آن‌ها وجود نداشت. سایر متغیرهای مورد بررسی از جمله نیاز به ونتیلاسیون، تعـویض خون، مدت‌زمان بستری و کشت خون مثبت از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند. تنها نکته قابل اشاره، افزایش قابل‌توجه سطح igg سرم در گروه مورد بود که از نظر آماری تفاوت معناداری بین سطح سرمی آن قبل و بعـد از تزریق ایمونوگلوبولین وجود داشت (001/0p=). نتیجه‌گیری: استفاده از ایمونوگلوبولین وریدی در درمان سپسیس در نوزادان پره‌ترم، تاثیری بر طول مدت بستری در بیمارستان و میزان مرگ و میر آن‌ها ندارد اما سطح ایمونوگلوبولین سرم را بالا می‌برد.