سنجش امنیت غذایی و تعیین کننده های آن در مناطق روستایی(نمونۀ موردی: کشاورزان بخش مرکزی شهرستان روانسر، استان کرمانشاه)

اهداف: هدف اصلی از پژوهش حاضر سنجش وضعیت امنیت غذایی و تبیین عوامل موثّر بر آن در بین کشاورزان کشور است که به‌صورت موردی در بخش مرکزی شهرستان روانسر انجام شده است. روش: پژوهش کاربردی حاضر با روش توصیفی ـ تحلیلی تدوین گردیده است که در آن ابزار اصلی جهت گردآوری داده ها، ترکیبی از پرسش نامه های استاندارد امنیت غذایی وزارت کشاورزی آمریکا و پرسش نامۀ محقّق ساخته بوده است. یافته ها/نتایج: یافته های پژوهش نشان داد 1/21 درصد افراد موردمطالعه دارای امنیت غذایی و 9/78 درصد، در حال تجربۀ درجات مختلف ناامنی غذایی(بدون گرسنگی، با گرسنگی متوسّط و با گرسنگی شدید) هستند. نتایج رگرسیون چندمتغیّره نشان داد 4/75 درصد از واریانس متغیّر وابستۀ پژوهش، به واسطۀ اثرات متغیّرهای مستقل پژوهش تبیین شده است که این متغیّرها به ترتیب اهمّیت عبارت اند از: کیفیت زمین، دسترسی به اعتبارات، مالکیت منابع سرمایه ای، پایگاه اقتصادی ـ اجتماعی، بُعد خانوار و پیشامدهای اقتضایی. دراین میان دو متغیّر بُعد خانوار و پیشامدهای اقتضائی، به ترتیب با ضرایب 143/0 و 135/0 دارای اثر منفی بر امنیت غذایی کشاورزان بوده اند.نتیجه گیری: امنیت غذایی در میان تولیدکنندگان اصلی مواد غذایی کشور (کشاورزان) در وضعیت بحرانی قرار دارد و درراستای رفع این محدودیت، توجّه به تعیین کننده های شناسایی شده در پژوهش حاضر، از ضروریات می باشد.