ارزیابی و اولویت بندی سیستم های مختلف حمل ونقل عمومی سریع در کلان شهر تهران با استفاده از مدل های کارآمد

اهداف: حمل ونقل یکی از مهم ترین ارکان توسعه شهری است که برای جابه جایی مردم و کالاها دربین فضاها و اماکن مختلف جغرافیایی به کار می رود. مقاله حاضر درنظر دارد تا با توجه به اهمیت موضوع موردبحث و با بهره گیری از رویکرد mcdm به ارزیابی و اولویت بندی انواع سیستم های حمل ونقل سریع اتوبوسی و ریلی برای کلان شهر تهران بپردازد.روش تحقیق: اساس تحقیق حاضر بر مطالعات و تجزیه وتحلیل کتابخانه ای استوار بوده است؛ به این-صورت که ابتدا باتکیه برمطالعات کتابخانه ای و ادبیات نظری موجود که بیشتر برپایه منابع خارجی می-باشند، شاخص های متنوع موردنظر دررابطه با سیستم های حمل ونقل سریع استخراج گردید و در ادامه داده-های مربوط به هرشاخص جمع آوری شد. در مرحله بعد، شاخص ها وارد الگوریتم topsis شدند وسیستم-های مختلف برای کلان شهر تهران اولویت بندی گردیدند. یافته ها/ نتایج: براساس مطالعات موجود، سیستم مترو در کلان شهر تهران با دارابودن کمترین فاصله و بیشترین نزدیکی به صورت ایده آل، اولین رتبه را به خود اختصاص داده است. بعد از سیستم مترو، سیستم حمل ونقل brt دومین رتبه را دارا می باشد. با محاسبات فوق، سیستم مونوریل آخرین رتبه را به خود اختصاص داده است. این مسیله نشان می دهد که با توجه به شاخص‌های موردنظر در مقاله حاضر سیستم مترو بیشترین قابلیت و مطلوبیت را در رفع مشکلات حمل ونقل عمومی کلان شهر تهران دارا می باشد.نتیجه گیری: با توجه به اهمیت و ضرورت ارزیابی و اولویت بندی سیستم‌های مختلف حمل ونقل به ویژه سیستم‌های حمل ونقل عمومی سریع در شهرها، در مقاله حاضر با استفاده از رویکرد mcdm و تکنیک‌های topsis و آنتروپی شانون به اولویت بندی و ارزیابی سیستم‌های یادشده در کلان شهر تهران پرداخته شد که درنهایت، بررسی‌های صورت گرفته براساس شاخص‌های موردنظر نشان می‌دهد که سیستم مترو بیشترین قابلیت و مطلوبیت را در رفع مشکلات حمل ونقل عمومی کلان شهر تهران دارا می باشد. درمقابل، سیستم مونوریل قابلیت و اولویت بسیار پایینی است؛ برهمین اساس، مدیران شهری در کلان شهر تهران می توانند از سیستم مترو به عنوان گزینه اصلی و بلندمدت و از سیستم‌های دیگر چون سیستم brt به-عنوان راهکارهای کوتاه‌مدت برای رفع مشکلات حمل ونقل عمومی در این شهر بهره ‌گیرند.