تحلیلی بر استقرار بهینه مکانی فضاهای سبز شهری به روش منطق فازی در محیط gis (نمونه موردی: منطقه چهار شهر تبریز)

اهداف: با مطرح شدن مفهوم شهرهای پایدار و آفرینش مکان‌های سرزنده شهری، اهمیّت فضاهای سبز شهری و تعبیه آن‌ها در فضاهای شهری، بیش از پیش آشکار شده است. توجّه به این مساله، با گسترش شهرنشینی و انباشت جمعیّت و تراکم در شهرها، در کنار چالش‌هایی چون گرمایش و آلودگی آب و هوای شهری، ضرورتی دو چندان یافته است. در همین راستا مطالعه حاضر، با هدف تحلیل استقرار بهینه مکانی فضاهای سبز شهری در منطقه چهار شهر تبریز به انجام رسیده است.روش: روش مطالعه حاضر، توصیفی– تحلیلی بوده که برای دست یابی به هدف پژوهش، اطّلاعات مربوط به دوازده کاربری شهری در منطقه چهار شهر تبریز، از نقشه 1:5000 کاربری اراضی شهر تبریز استخراج شده است و در محیط نرم‌افزار arc gis 10 تولید شده است و سپس با استفاده از توابع فازی، به عضویت فازی درآمده است. یافته ها/ نتایج: تحلیل نهایی وضعیّت لایه‌های کاربری‌های دوازده گانه با استفاده از حدّ آستانه‌های 7/0، 8/0، و 9/0 در قالب عملگر گامای فازی انجام گرفته است. نتایج به ‌دست‌آمده از آزمایش حدّ آستانه‌های 7/0، 8/0 و 9/0 نشان می‌دهد که با در نظرگرفتن شرایط موجود استقرار کاربری‌های منتخب پژوهش در منطقه چهار شهر تبریز، حدّ آستانه 7/0 بهتر توانسته است یک سازگاری قابل انعطاف بین گرایش های افزایشی و کاهشی کاربری‌ها نسبت به استقرار و همجواری با فضاهای سبز شهری برقرار کند.نتیجه گیری: مطابق نتایج عملگر حدّ آستانه 7/0، قسمت‌هایی از مرکز و جنوب شرقی این منطقه با توجّه به شرایط موجود، بسترهای مناسب برای استقرار فضای سبز شهری هستند.