تحلیلی بر نقش برنامه‌ریزی ارتباطی در تحقق مشارکت اجتماعات محلی (مطالعۀ موردی: محلۀ مرادآباد شهر چابهار)

در اوایل قرن بیستم نظریه‌های شهرسازی به‌طور عمده کالبدمحور بود و موفق‌نشدن برنامه ها در رسیدن به اهداف این باور را تقویت کرد که فقدان مشارکت های مردمی در طراحی، اجرا و ارزیابی طرح ها و برنامه ها موجب ناکامی آن‌ها شده است؛ ازاین‌رو در واکنش به این موضوع، مفهوم مشارکت به‌عنوان دخالت شهروندان در تصمیم گیری های عمومی و برنامه ریزی در زمینه های مربوط به آن در مرکز توجه برنامه ریزان قرار گرفت؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش برنامه ریزی ارتباطی در تحقق مشارکت اجتماعات محلی محله مرادآبادچابهار انجام شد. پژوهش حاضر به لحاظ نحوه گردآوری داده ها، جزو تحقیقات توصیفی-تحلیلی بود و اطلاعات از دو روش کتابخانه ای-اسنادی و روش میدانی (پرسش‌نامه و مصاحبه) جمع‌آوری شد. ساکنین محله مرادآباد جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند که با استفاده از فرمول کوکران 385 نفر به‌عنوان حجم نمونه برای تکمیل پرسش‌نامه ها در طیف پنج‌گزینه ای لیکرت انتخاب شدند. برای تجزیه وتحلیل داده‌ها از آزمون های تی تک‌نمونه و ضریب همبستگی پیرسون در محیط نرم‌افزار spss و برای تولید نقشه از نرم‌افزار arcgis بهره گرفته شد. تحلیل حاصل از یافته ها در شاخص های مشارکت اجتماعی برای شاخص اعتماد اجتماعی با میانگین 3.15 (بیشتر از حدوسط)، شاخص تشریک مساعی با میانگین 3.35، ارتباط اجتماعی با میانگین 3.2 و تعلق اجتماعی با میانگین 4.1 و سطح معناداری کمتر از 0.05 بیانگر آن است که مشارکت مردم و ساکنین در تبدیل محله به شرایط زیست‌پذیرتر، تاثیردرخورتوجهی داشته است؛ بنابراین با توجه به اینکه مجموع مقیاس ها در سطح معناداری کمتر از 0.05 قرار داشت و مقدار میانگین کل برابر با 3.43 بود، نتیجه نهایی این پژوهش بیانگر ارتباط معناداری بین برنامه ریزی ارتباطی با مشارکت اجتماعی در محله مرادآباد است.

analysis of the role of communication planning in realizing the participation of local communities (case study: moradabad neighborhood, chabahar city)

the theories of urban planning in the 20th century were mainly physical-oriented and failed due to the lack of public participation. in response to this issue, the concept of citizen participation in public decision-making was introduced by planners. this research was conducted with the aim of investigating the role of communication planning in realizing the participation of local communities in moradabad neighborhood of chabahar. the data of this descriptive-analytical research were collected using library-documentary methods and field studies (questionnaire and interview). the statistical population of this research consists of the residents of moradabad neighborhood. the participants were selected using cochran’s formula to complete the 5-point likert scale questionnaire. in order to analyze the data, one-sample t-test and pearson’s correlation coefficient were used (applying spss and arcgis software to generate the map). the results of the social participation indicators for the social trust indicator recorded an average of 3.15 (higher than the mean), and the average of effort participation indicator was 3.35, the average of social connection was 3.2, the average of social belonging was 4.1 for the significance level of less than 0.05. the results show that the participation of people and residents in transforming the neighborhood into more livable conditions has had a significant impact. therefore, since the total of the scales was at a significance level of less than 0.05 and the total average value was 3.43, the final result of this research show a significant relationship between communication planning and social participation in moradabad neighborhood of chabahar.