بررسی نابرابری منطقه‌ای در شهرستان‌های استان خوزستان

اهداف: هدف اصلی این پژوهش، سنجش درجه توسعه‌یافتگی شهرستان‌های استان خوزستان براساس برخی شاخص‌های توسعه با هدف دستیابی به میزان نابرابری‌های منطقه‌ای، همراه با ارائه راهکارهایی برای کاهش توسعه‌نیافتگی مناطق است.;روش: رویکرد حاکم بر پژوهش حاضر، توسعه ای کاربردی و روش انجام آن، توصیفی تحلیلی است. برای بررسی توسعه منطقه ای استان خوزستان از 104 مولفه استفاده شد و برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها و درنهایت، رتبه‌بندی شهرستان ها از مدل های ویکور، تاپسیس، الکترا و مدل‌های ادغام (میانگین رتبه‌ها، بردا و کپ‌لند) بهره گرفته شد.;یافته ها/ نتایج: براساس تجزیه‌وتحلیلی که با استفاده از مدل های ویکور، تاپسیس و الکترا انجام شد، شهرستان‌های استان خوزستان از توسعه‌یافتگی متفاوتی برخوردار بودند. با استفاده از روش ادغام، شهرستان های هفتگل، بهبهان و هندیجان در سطوح بالای برخورداری و شهرستان های دزفول، شادگان و باوی، در سطح محروم‌ترین شهرستان ها ازلحاظ برخورداری از شاخص های توسعه قرار گرفته اند.;نتیجه گیری: استان خوزستان به‌عنوان یکی از استان های جنوب غربی کشور و به‌تبعیت از الگوی توسعه ای کشور، دچار مشکل تمرکزگرایی و نابرابری در بین شاخص های توسعه است. برای رسیدن به توسعه پایدار، رفع نابرابریها، شکاف و تبعیض در نواحی داخلی آن امری ضروری است.