بررسی و اندازه‌گیری وضعیت سرمایه فکری در دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی (مطالعه موردی: مجتمع‌های آموزشی دانشگاه یزد)

از دیدگاه استراتژیک، «سرمایه فکری» یکی از محرک­های اصلی رشد و توسعه سازمان­ها است. این دارایی­های نامشهود به منظور خلق دانش و ارتقای عملکرد مراکز آموزش عالی مورد استفاده قرار می­گیرند و موفقیت این مراکز به وضعیت سرمایه فکری آنها بستگی دارد. با تمرکز بر دانشگاه‌های دولتی، مدیریت سرمایه فکری و مدیریت دانش بیش از پیش مورد توجه صاحب­نظران و اندیشمندان را به خود مشغول کرده است. روسا و مسئولین دانشگاه‌های دولتی، می­بایست نقش سرمایه فکری را در شکوفایی و نوآوری آموزشی و تحقیقاتی تقویت نمایند. لذا در این مطالعه به بررسی و اندازه­گیری سرمایه فکری پرداخته شده است. یافته‌های پژوهش، نشان می‌دهد که بین سرمایه فکری در مجتمع‌های مورد اشاره، تفاوت معنی‌داری وجود دارد و بیانگر آن است که مجتمع علوم انسانی در تمامی ابعاد به غیر از بُعد سرمایه انسانی، وضعیتی پایین­تر از میانگین را دارد. از سوی دیگر، مجتمع فنی مهندسی، تنها در بعد سرمایه رابطه­ای، وضعیت مناسبی داشته و در سایر ابعاد، نمره­ای پایین‌تر از میانگین کسب نموده است. هم‌چنین نتایج حاصل از رتبه­بندی مولفه‌های سرمایه فکری مبین آن است که مولفه مهارت­های آموزشی از بالاترین اهمیت برخوردار است.