اعتبار در پژوهش‌های پدیدارشناختی

دغدغه‌ی این مقاله مسائل مربوط به «اعتبار» در پژوهش پدیدارشناختی است. پدیدارشناسی کوششی برای غنابخشیدن به جهانِ تجربه است و در طول سالیان از تاکید صرف بر «توصیف محض» به تمرکز بر تفسیرِ تجربه گذر کرده است. پدیدارشناسی توصیفی تضمین می‌کند که شناخت به دست آمده می‌تواند پدیده را به همان شکلی منعکس کند که مشارکت‌کنندگان اولین بار تجربه‌اش کرده‌اند. در مقابل، هدف پدیدارشناسیِ تفسیری مشخص‌کردن آن دسته ازمعنا‌های پدیده است که مشارکت‌کنندگان در ذهن دارند. پدیدارشناسان توصیفی مسئله‌ی اعتبار را به شکل‌های متفاوتی نگریسته‌اند: (1) اینکه توصیف اساسیِ پدیده بتواند ذات شهودشده را به‌درستی ثبت کند؛ (2) برای بررسی تحلیل‌های پدیدارشناختی بتوان از وارسی‌خبرگان بهره برد؛ (3) بازگشت به مشارکت‌کنندگان. از سوی ‌دیگر، در پدیدارشناسی تفسیری مسئله این است که آیا تفسیرهای پدیدارشناختی‌ِ مرتبط با ساختارهای معناییِ زیربناییِ توصیف‌ها معتبرند و مضمون‌ها و بینش‌های برآمده از توصیف‌ها مناسب و بدیع‌هستند؟

validity in phenomenological research

validity issues in phenomenological research are what this article investigates. phenomenology is an attempt to enrich the world as it is experienced, and for its method -a mere emphasis on pure description- an alternative has been found, to interpret the experience. descriptive phenomenology ensures that descriptions reflect the phenomenon as it was first experienced by the participants. interpretive phenomenology, however, wants to determine the meanings of the phenomenon just as they appear in the participant’s mind. in descriptive phenomenology, validity issues have been investigated in different ways: (1) a fundamental description of the phenomenon must be able to correctly capture the essence that has been intuited; (2) experts can be used to judge phenomenological analysis; (3) return to participants. in interpretative phenomenology, what is important is whether the phenomenological interpretations of meaning structures are valid, and the themes and the insights inferenced from the descriptions are appropriate and novel?