تشکل‏های دانشجویی به‌مثابه‌ی «اجتماع بازی» تفسیر سازوکارهای ایجاد تمایز در تشکل‏های دانشجوییِ دانشگاه تهران

بازی دانشجویان در تشکل ‏ها چگونه آغاز می‏شود؟ بازی‏ هایی که دانشجویان در تشکل‏ ها درمی ‏اندازند، چگونه آن‌ها را در فرارفتن از موقعیت یاری می‏ ساند؟ و دانشجویان چگونه از این فرارفتن از موقعیت در جهت تحقق خود، ایجاد تمایز و تولید یک فرهنگ مشخص بهره می‏ برند؟ این‌ها پرسش ‏هایی است که تلاش شده به آن‌ها در این مقاله، پس از تلاش برای ارائه‌ی یک مفهوم ‏پردازی پدیدارشناسانه از بازی و انجام تحقیقی با استفاده از تکنیک مشاهده و گروه‏ های متمرکز بر دانشجویان فعال در تشکل ‏های دانشجویی دانشگاه تهران، پاسخ داده شود. هدف اصلی در مقاله‌ی حاضر، تفسیر سازوکارهای ایجاد تمایز و تولید یک فرهنگ مشخص دانشجویی در تشکل‏ های دانشجویی است. براساس نتایج تحقیق به نظر می‏رسد مهم‌ترین راهبرد ایجاد تمایز در تشکل‏های دانشجویی درانداختن بازی‏هایی است که در این مقاله از آن‌ها به بازی‏ های لودیک تعبیر شده است. تمایز به‌واسطه ‏ی درانداختن چنین بازی ‏هایی در دو سطح رخ می‏ دهد: یکی تمایز میان دانشجویان فعال در تشکل‏ های دانشجویی و دیگر افراد، و دیگری میان خود تشکل‏ های دانشجویی. در این مقاله چگونگی ایجاد تمایز در این دو سطح توضیح داده شده است. دانشجویان در سطح نخست از راه ایجاد اجتماعات بازی از دیگران تمایز می‏یابند و در سطح دوم، از طریق درانداختن رقابتی بازی‏گون و تولید نمادهای متمایزکننده، میان خود تمایز ایجاد می‏کنند.

student organizations as play-communities: interpretation of differentiation mechanisms in student organizations at the university of tehran

how do students play in student organizations? how do the games that students play in student organizations help them to transend the situation? in addition, how do students take advantage of this transcendence to achieve, differentiate, and produce a distinctive culture? these are the questions that have been answered in this article after a phenomenological conceptualization of the concept of play and conducting research using observation techniques and focus groups on students active in student organizations at the university of tehran. the main purpose of this article is to interpret the mechanisms of differentiation and production of a specific student culture in student organizations. it seems that the most important strategy to differentiate student organizations is to play games that in this article are interpreted as ludic games. the distinction is made by playing such games on two levels: one between students active in student organizations and other students, and the other between student organizations themselves. this article tries to explain how to differentiate between these two levels. in the first level, students differentiate themselves by creating play organizations with others, and in the second level, by creating playful competition and producing distinctive symbols.