رابطه‌ی فعالیت‌های توسعه‌ای و مهاجرت‌های داخلی در ایران معاصر: (مطالعه‌ی موردی استان سمنان)

مدیریت فرآیند توسعه به واسطه‌ی مداخله‌ها و دسترسی ‌های نابرابر نخبگانی و عملکرد نهاد سیاست باعنوان محرک توسعه، عامل تاثیرگذار در برخورداری و عدم برخورداری از مواهب توسعه در مناطق قلمداد می‌شود. عدم تعادل در بهره‌مندی از مواهب توسعه، تحرک جمعیتی را به دنبال خواهد داشت و موجب مهاجرت فزاینده به مرکز و کلان شهرها بوده و روند سیاست‌گذاری‌های توسعه‌ای را به نقاط مرکزی معطوف می‌کند.در این مقاله ضمن اشاره به مبانی نظری و مرور تحقیقات انجام شده، جنبه‌های تجربی و اقدامات توسعه‌ای دولت‌ها را بر اساس رهیافت استقرایی در روش ترکیبی،  با دو روش کیفی شامل مطالعه اسناد، داده‌ها و اطلاعات ثبتی، و مصاحبه‌ی کیفی مورد بررسی قرار داده‌ایم. در بررسی عوامل ساختاری و تصمیمات سیاسی تاثیر گذار بر مهاجرت، از داده‌های ثبتی موجود در اسناد تدوین شده‌ی سازمان برنامه و بودجه استفاده شد و در خصوص علل و مهم‌ترین دلایل گرایش افراد به مهاجرت، از مصاحبه‌ی کیفی استفاده شده است. یافته‌های تحقیق بیانگر تسلط الگوی تمرکزگرا در سیاست‌گذاری‌های توسعه بوده و بررسی شاخص‌ها، گویای این است که توزیع متعادل و برابر توسعه در بین شهرستان‌های استان صورت نگرفته و مهاجرت ریشه در عدم توزیع عادلانه‌ی امکانات، متناسب با پتانسیل‌ها و  توان‌ مندی‌های مناطق دارد.