سنجش رضایت دانشجویان از سیستم‌های آموزش الکترونیکی

ورود به عصر اطلاعات و پیدایش، رشد و توسعه فناوری‌هایی مانند اینترنت، نهاد آموزش را دستخوش تغییرات فراوانی نمود و در این میان، آموزش الکترونیکی توانست با بهره‌گیری از این فرصت به‌عنوان یک پارادیم جدید ظهور کند به‌طوری‌که بسیاری از موسسات و مراکز آموزشی، به‏سرعت، خواهان استفاده از آن شدند. در عین‏حال، تحقیقات نشان می‌دهد که تعداد زیادی از دانشجویانی که دوره‌های آموزش مجازی را آغاز می‌کنند، تمایلی برای ادامه آن ندارند و اظهار نارضایتی می‌نمایند. درنتیجه، در این تحقیق قصد داریم که عوامل اساسی موثر بر رضایت دانشجویان مجازی را شناسایی و مدل جامع و یکپارچه‌ای را برای اندازه‌گیری آن ارایه نماییم. در این تحقیق، این عوامل در شش بعد اصلی (دانشجو، استاد، واحدهای آموزشی، فناوری، طراحی، و محیط) دسته‌بندی و در دو مرحله آزمون شدند. مرحله اول، شامل تعیین شاخص‌های مدل به‌وسیله اساتید، مدیران، کارکنان و طراحان سیستم‌های آموزش مجازی است. مرحله دوم عبارتست از آزمون مدل و ارزیابی رضایت دانشجویان از این سیستم‌ها با بررسی 226 دانشجوی مجازی در مقطع کارشناسی‏ ارشد دانشگاه‌های دولتی تهران. نتایج تحلیل داده‌ها منجر به‏ معرفی 15 عامل تاثیرگذار بر رضایت دانشجویان مجازی گردید که از میان آن‌ها انعطاف‌پذیری واحدهای آموزشی، کیفیت اینترنت و فناوری، سودمندی و سهولت کاربرد و خدمات پشتیبانی دانشگاه از اهمیت بیشتری برخوردار بودند. یافته‌های این تحقیق می‌تواند راهنمای مناسبی برای مدیران و مسیولین مراکز آموزش مجازی در جهت بهبود کیفیت خدمات آموزشی باشد.