نکاتی نویافته درباره یک ممدوح ناشناخته خواجوی کرمانی

خواجوی کرمانی در یکی از قصاید خود به مدح شخصی به نام «سیّد حمید الدین محمود» پرداخته که از وی اطلاعی در دست نیست. خواجو در این قصیده با به کارگیری اصطلاحات و مضامین عرفانی و حِکمی، فضایی حکیمانه و عارفانه ایجاد کرده و ممدوح را نیز با صفات صوفیان و حکما ستوده است. از قصیده خواجو معلوم می شود که ممدوح وی از طبقه علما و عرفا و نیز از سادات بوده است. از سوی دیگر در ترقیمه، نسخه ای از کتاب البیاض و السواد ابوالحسن علی بن حسن سیرجانی که در شوال سال 746 هـ. در سیرجان کتابت شده از مُهدی الیه، کتاب با نام و کنیه و لقب و صفاتی یاد شده که ممدوح قصیده خواجو را در نظر می آورد. با تطبیق دقیق تر قصیده خواجو و انجامه نسخه مذکور معلوم می شود که ممدوح خواجو، همان کسی است که نسخه کتاب البیاض و السواد به خواستاری او کتابت شده و او «ابوالوقت سیّد حمیدالدین محمود بن محمود الحسینی» نقیب سادات بوده است. وی صاحب مسند تدریس و افتا و احتمالاً مدتی حاکم سیرجان نیز بوده است.