غزل معاصر ایران و جلوه های زیبایی شناسیِ نو معشوق

معشوق و توصیف و تصویر معشوق در غزل عاشقانۀ فارسی حضوری پر رنگ دارد؛ شاعران، همواره از زلف و لب و چشم و خط و خال و قد معشوق گفته‌اند و ابعاد زیبایی معشوق را به تصویر کشیده‌اند. زیبایی‎شناسی معشوق غزل سنّتی، زیبایی‎شناسی تکراری و قالبی است و شاعران اغلب، وجوه زیبایی یکسانی را در معشوق به تصویر کشیده‎اند؛ گویی این‌که همه، معشوق واحدی داشته‎اند و این عامل، ناشی از عدم تکیه بر تجارب فردی و واقعیت و ناشی از کلّی‎گویی و ذهن‎گرایی بوده است. این رویکرد به جمال‎شناسی معشوق در غزل نو، متحوّل می‎شود؛ شاعران با تجربه‎گرایی، فردیّت‎گرایی، واقع‎نمایی و تاکید بر دید شخصی، معشوق را آن‌چنان که هست، به تصویر می‎کشند و قدم در وادی خلق تصاویری متفاوت از غزل سنّتی در وجوه زیبایی معشوق نهاده و از تکرار تصاویر تکراری و ملال‎آور اجتناب می‎کنند. این تصاویر نو، نگاه نو و دیگرگونۀ شاعر معاصر را به معشوق و وجوه زیبایی او می‎نمایاند و نشان از تغییرات جدّی در تصویرگری زیبایی‎شناسی معشوق دارد. در مقالۀ حاضر تلاش شده است با روشی توصیفی–تحلیلی، به توضیح و تبیین این تغییر رویکرد در غزل معاصر در تصویر ابعاد زیبایی‎شناسی معشوق پرداخته شود و تصاویر و توصیفات نو و بی‎سابقه از وجوه زیبایی شناسی معشوق مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. نتیجۀ پژوهش حاضر نشان از تغییر رویکرد غزل‌سرایان معاصر در توصیف و تصویر معشوق دارد.

modern iranian ghazal and new aesthetic aspects of beloved

beloved is the axis of persian lyric poem and the description of beloved and invention related images have a colorful presence in the persian love poem; poets have always spoken about the beloved’s lips, eyes, hair and depicted the dimensions of the beloved’s beauty. the aesthetics of the beloved in traditional ghazal is a repetitive and stereotyped, and poets have often depicted the same aspects of beauty in the beloved; it seems like all poets had a single lover and this factor was caused by not relying on individual experiences and reality in description of beloved. this approach in aesthetic aspects of beloved, changed in persian modern ghazal; this change result of relying to individualism, realism and emphasis on personal vision. with empiricism, individualism, realism and emphasis on personal vision, poets depict the lover as she is, and by creating images different from traditional ghazal about the beauty of the beloved, they do not repeat boring images. this article with a descriptive-analytical method, an attempt has been made to explain this change of approach in the contemporary persia ghazal in the image of the aesthetic aspects of the beloved. new and unprecedented images and descriptions of the aesthetic aspects of beloved have been investigated and analyzed. the result of the present research shows a change in the approach of contemporary persia ghazal in the description and imagery of the beloved.