حیره و یمن دروازه های ورود آداب و فرهنگ به سرزمین های عربی

در این مقاله سعی بر آن است که دو منطقه حیره و یمن از لحاظ تاریخی و جغرافیایی معرفی شود و به بررسی نقش آن ها در نفوذ آداب و رسوم و فرهنگ ایرانی بر فرهنگ عربی پرداخته شود . حیره و یمن در سده های پنجم و ششم میلادی همسایه ی ایران بوده اند و زیر نظر پادشاه ایران اداره می شدند . بدین ترتیب که دولت ایران کارگزارانی را برای حکومت در این مناطق بر می گزید و سپاهیانی را جهت همراهی آنان اعزام می نمود که تضمین کننده ی اعمال نفوذ پادشاه ایران در آنجا بودند . این کارگزاران عموما باج گزار دولت ایران بودند و از منافع دولت ایران حمایت می کردند و در جنگها به نفع ایران با دشمنان وارد جنگ می شدند و از هجوم قبایل بدوی به درون مرزهای ایران جلوگیری می کردند . از دیگر عواملی که موجب توجه و علاقه ی پادشاهان اشکانی و ساسانی به این مناطق شده بود ،‌ این بود که این دو ناحیه بسیار خوش آب و هوا و دارای موقعیت ویژه ی تجاری بودند که کالاها و مواد معدنی و طبیعی که به بازارهای جهانی صادرمی شد ،‌ازاین شاهراه تجاری می گذشت . این عوامل موجب مهاجرت وسیع ایرانیان به این مناطق و آمیختگی نژادی آنها با مردم این نواحی می گردید و به ناچار ،‌ در اثراین روابط و تاثیر و تاثرات ، حیره و یمن به منزله ی دروازه هایی به شمار می آمد که زبان فارسی و فرهنگ عربی با نفوذ بدانجا راهی برای ورود به سرزمینهای عربی می یافت .