کارکرد سیاسی داستان سیاوش وروابط بین ایرانیان وتورانیان در شاهنامه

شاهنامه از برجسته‌ترین آثار زبان فارسی است که با بیانی حماسی و تاثیرگذار بسیاری از روابط سیاسی حکومت‌های ایرانی را با دیگر کشورها و ملت‌ها به ویژه در دوران ساسانی برای ما آشکار می‌سازد. در شاهنامه پایه‌های بینش سیاسی ایرانیان و چگونگی شکل‌گیری حکومت از منظر سنتی بیان شده است. فردوسی به ساختارهای سیاسی و اجتماعی جامعه توجه داشته و نقش محوری پادشاهان را در اندیشه‌های سیاسی ایرانیان باستان عرضه کرده است. بازخوانی این حماسه ملی با به‌کار بستن دیدگاه‌های نوین علوم سیاسی نشان می‌دهد که فردوسی مسائل سیاسی حاکم بردوران خود را تبیین و تحلیل نموده است. دراین نوشتار به روش توصیفی تحلیلی، روابط ایرانیان و تورانیان در شاهنامه با تکیه بر داستان سیاوش و پناه بردن او به توران مورد بررسی قرار گرفته و دیدگاه فردوسی درخصوص روابط خارجی تحلیل شده است. با نگاهی به داستان سیاوش که نمونه بارز زندگی در خاک بیگانه است، بخشی از فرهنگ عمومی و فرهنگ سیاسی ایرانیان مشخص می‌شود. معنای سیاست را در داستان سیاوش می‌توان مطابق نظر یکی از فیلسوفان معاصر دانست که « هر امری که دخلی به اوضاع داشته باشد سیاسی است». بی تردید نظرفردوسی نیز درباره سیاست و روابط و مناسبات سیاسی برخاسته از شرایط محیط اجتماعی زمانه اش و اوضاع حاکم بر ایران بوده است.