سیاستگذاری صنعتی جهت ارتقای قابلیت های صنایع دفاعی راهبردی

سیاست‌های صنعت دفاعی یکی از مهم ترین شاخه‌های سیاست صنعتی کشورهاست و سیاست صنعتی، خود یکی از شاخه‌های سیاست عمومی محسوب می‌شود. سیاست صنعتی، شیوه‌های مختلف دخالت دولت در عرصۀ صنعت و فناوری است که به صورت هماهنگ شده و آگاهانه، برای پیشرفت در توسعۀ صنعتی اعمال می‌شود. در این بین ناهنجاری‌های رفتاری بخش صنعت در مجموعۀ اقتصاد کشور از دو حوزۀ متفاوت ناشی می‌شود. نخست از کندی مناسبات درونی و دوم از ناهماهنگی‌ها با اقتضائات محیط پیرامونی آن. این مقاله بر آن است تا راهنمایی برای سیاستگذاران صنعتی بوده و با انجام یک موردکاوی واقعی، سیاست های صنعتی آن را تشریح نماید. در این مسیر بر اساس یک الگوی مفهومی دو مرحله‌ای، ابتدا به ترسیم وضیعت مطلوب سیاستگذاری بر اساس آثار علمی پرداخته شده و در مرحلۀ دوم سیاست های پیشنهادی برای سازمان های صنعتی فعال در عرصۀ دفاعی را ارائه کرده‌ایم که عبارتنداز: «اتخاذ سیاست هسته و شبکه»، «ایجاد اتحاد راهبردی با صنایع همسوی داخلی و تحکیم پیوندهای حیاتی» و «نگاه پلتفرمی (خانواده محصول) به مقوله طراحی و تولید محصولات و سامانه‌ها». منطق استفاده شده در این تحقیق «تحلیل داده‌بنیاد» بوده و از بین چهار رویکرد مختلف آن با توجه به اقتضائات پژوهش، رویکرد گلیزر و استراوس انتخاب شد. یافته ها و نوآوری اصلی مقاله، سیاست های پیشنهادی بوده که در انتهای مقاله تبیین و تشریح شده است.