تاثیرآموزش مبتنی بر راهبردهای خودتنظیمی بر فعالیت فیزیکی زنان مبتلا به دیابت نوع2

مقدمه: یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد، حفظ و ارتقای سلامت، فعالیت فیزیکی منظم است که در زنان دیابتی به دلیل شیوع زیاد چاقی، میزان فعالیت فیزیکی کافی نمی‌باشد.هدف: تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر راهبردهای خودتنظیمی بر فعالیت فیزیکی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 روش: پژوهش حاضر کارآزمایی شاهددار تصادفی بود که 82 نفر از زنان دیابتی نوع 2 انتخاب و به صورت تصادفی به گروههای مداخله و کنترل تخصیص یافتند. ابزار گردآوری داده‌ها؛ پرسشنامه‌های سنجش آگاهی، هدف‌گذاری، برنامه‌ریزی و فعالیت فیزیکی بود. مداخله آموزشی در 7 جلسه 60 دقیقه‌ای با راهبردهای هدف‌گذاری و برنامه‌ریزی برای فعالیت فیزیکی و خودارزیابی رفتار اجرا شد. ارزشیابی برنامه آموزش در هنگام شروع و بلافاصله پس از مداخله و در مرحله پیگیری انجام گرفت و داده‌ها با نرم‌افزار spss ویرایش 5/11 در سطح 05/0 > p با آزمون‌های تحلیل واریانس مشاهدات تکراری، تی‌مستقل و تی‌زوجی بررسی شدند.یافته‌ها: میانگین سن شرکت کنندگان مطالعه 26/6±07/49 سال بود. در گروه مداخله؛ در دوره‌های ارزشیابی مداخله، تفاوت معناداری در هدف‌گذاری (001/0 > p)، برنامه‌ریزی (008/0 > p)، آگاهی (001/0 > p) و فعالیت فیزیکی (004/0 > p) مشاهده شد. همچنین در قند خون ناشتا ( از 38/46±78/164 به 55/37±73/150، 019/0 > p) و شاخص توده بدنی ( از 93/9±43/70 به 62/6±39/68، 001/0 > p) کاهش معناداری در مرحله پیگیری در مقایسه با قبل از مداخله وجود داشت که در گروه کنترل مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: مداخله آموزشی با بکارگیری راهبردهای خودتنظیمی، باعث افزایش فعالیت فیزیکی، بهبود قندخون و شاخص توده بدنی در زنان دیابتی نوع 2 می‌شود.