اثربخشی مداخله مبتنی بر مدل بزنف بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت تیپ دو

مقدمه: دیابت نوع دو شایع‌ترین اختلال متابولیک است که پیامدهای زیادی را بر ابعاد مختلف کیفیت زندگی مبتلایان بر جای می‌گذارد. هدف: تعیین اثربخشی مداخله مبتنی بر مدل بزنف بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو. روش: این مطالعه شبه‌تجربی به صورت قبل و بعد، به روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف، بر روی یک گروه 45 نفره از مبتلایان به دیابت نوع دو که طی سال‌های 91-1390 در سه بیمارستان آموزشی شهر مشهد بستری بودند، انجام شد. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه تنظیم شده بر اساس سازه‌های مدل بزنف (آگاهی، نگرش، نرم انتزاعی و عوامل قادرکننده) و فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت whoqol-bref)) بود. در ابتدا، کیفیت زندگی بیماران تعیین شد و سپس برنامه مداخله در طی 3 جلسه 45 دقیقه‌ای اجرا گردید. یک ماه بعد، مجدداً کیفیت زندگی بیماران اندازه‌گیری و با قبل مقایسه شد. داده‌ها با نرم‌افزار spss نسخه 5/11 و آزمون آماری تی‌زوجی در سطح 95 درصد تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: میانگین سنی واحدهای مورد پژوهش 7/6±5/47 و اکثریت آن‌ها (5/55 درصد) مرد بودند. آزمون تی‌زوجی نشان داد که در مرحله بعد از مداخله، نمرات تمامی ابعاد مختلف کیفیت زندگی (مثلاً جنبه آگاهی از 3/1±2/7 به 9/1±3/12) و سازه‌های مدل بزنف (مثلاً جنبه جسمی از 5/9±2/59 به 2/9±4/72) نسبت به قبل، افزایش معنی‌دار داشته است (05/0p<). نتیجه‌گیری: مدل بزنف در طراحی برنامه‌های ارتقای کیفیت زندگی در مبتلایان به دیابت نوع دو موثر است.