بررسی تاثیر اجرای پروتکل زمان آرام بر معیارهای فیزیولوژیک نوزادان نارس

مقدمه: درمحیط nicu محرک‌های بیش از حد پرتنش وجود دارد. اگرچه اقدامات در این بخش در حال حاضر نوزادان را نجات می‌دهد؛ اما می‌تواند موجب اختلال در توانایی نوزاد در سازگاری با محرکات محیطی شود. هدف: تعیین تاثیر اجرای پروتکل زمان آرام بر معیارهای فیزیولوژیک نوزاد نارس. روش: در این کارآزمایی بالینی تقاطعی، 120 نوزاد نارس در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان قائم(عج) مشهد در سال 1393 به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مداخله تخصیص یافتند. در گروه مداخله، پروتکل زمان آرام که شامل آماده کردن محیط، تعدیل فعالیت‌های پرستاری و مادران در طی ساعات 18-16 اجرا می‌شد و گروه شاهد در ساعات 13-11 برنامه‌های معمول بخش را دریافت می‌کردند. فشارخون، تعداد تنفس و ضربان قلب در فواصل 15 دقیقه حین مداخله و یک ساعت قبل و بعد از هر دو زمان و همچنین سطح صدا و شدت نور اندازه‌گیری شد. تحلیل داده‌ها توسط آزمون‌های تی‌مستقل، من‌ویتنی، آنالیزواریانس با اندازه‌های تکراری و فریدمن با استفاده از نرم‌افزار spss ویرایش 5/11 انجام شد. یافته‌ها:  40 درصد نوزادان دختر و 60 درصد پسر بودند. از لحاظ فشارخون سیستولیک (44/0p<) و دیاستولیک (36/0p<) تفاوت معناداری بین دو گروه نبود. میانگین ضربان قلب نوزادان گروه مداخله در ساعت دوم مداخله (4/12±7/135) به طور معنی‌داری کمتر از نوزادان گروه کنترل (4/14±7/145) بوده است (02/0p<). تعداد تنفس در ساعت دوم مداخله در گروه زمان آرام کمتر از گروه کنترل بود (007/0p<). نتیجه‌گیری: اجرای پروتکل زمان آرام می‌تواند با کاهش محرکات محیطی (صدا، نور و دستکاری)، ضربان قلب و تنفس را کاهش داده و برای کاهش استرس نوزادان نارس توصیه می‌شود.