مقایسه اثربخشی مداخله آموزشی مجازی مستقیم و غیرمستقیم بر ارتقای رفتارهای خودمدیریتی و کنترل دیابت در زنان مبتلا به دیابت نوع دو

زمینه و هدف: مبتلایان به دیابت برای پایداری رفتارهای خود مراقبتی نیازمند حمایت مداوم هستند. استفاده از نیروهای حمایتی برای بهبود سطح خود مدیریتی دیابت احساس می شود. این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی مداخله آموزشی مجازی مستقیم و غیرمستقیم بر ارتقای رفتارهای خود مدیریتی و کنترل دیابت در زنان مبتلا به دیابت نوع دو طراحی و در سال 1399 اجرا شد.روش کار: مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر بر روی 100 زن مبتلا به دیابت نوع دو تحت پوشش سه مرکز بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی تهران که با تخصیص تصادفی به دو گروه آموزش مستقیم و غیرمستقیم (هر گروه 50 نفر) تقسیم شدند، اجرا شد. پرسشنامه، ابزار استاندارد خودمدیریتی دیابت بود. کلیه آموزش‌ها براساس آخرین نسخه (dsme ) diabetes selfmanagement education ارائه شد. جلسات براساس مدل خودمدیریتی دانشگاه استنفورد شامل شش جلسه 90 دقیقه ای در طول سه هفته تشکیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماریspss 16 و آزمون‌هایی نظیر آنالیز کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نمره خودمدیریتی در گروه آموزش مستقیم و غیرمستقیم به ترتیب در پیگیری سه و شش ماه بعد و نمره hba1c دو گروه سه و شش ماه بعد محاسبه شد که این اختلافهای آماری معنی‌داری بود (0.05 >p) این درحالی است که بین دوگروه در نمره خودمدیریتی وhba1c درپیش آزمون اول و دوم اختلاف آماری معنی داری یافت نشد(0.05

Comparison of the Effectiveness of Direct and Indirect Virtual Educational Intervention on Promoting Self-Management Behaviors and Diabetes Control in Women with Type-2 Diabetes

Background and Aim: Patients with diabetes need continous support for sustainable selfcare behaviors. The use of supportive forces to improve the level of selfmanagement of diabetes is felt. The aim of this study was to compare the effectiveness of direct and indirect virtual educational interventions on the promotion of selfmanagement behaviors and diabetes control in women with type 2 diabetes. The study was conducted in 2019.Materials and Methods: This clinical trial study included 100 females with type 2 diabetes under the coverage of three health centers affiliated to Tehran University of Medical Sciences, randomly divided into two groups of direct and indirect education (50 subjects in either group). A questionnaire was used as the standard tool of diabetes selfmanagement. The education imparted to the subjects was based on the latest version of Diabetes SelfManagement Education (DSME), and the educational sessions were based on the Stanford Universitychr('39')s selfmanagement model, including six 90minute sessions during three weeks. Data were analyzed using SPSS16 statistical software, the statistical tests being covariance analysis, etc. Results: There were no statistically significant differences between the direct and indirect educational groups as regards the selfmanagement scores and HbA1c levels in the first and second pretests (p<0.05). However, both the selfmanagement scores and HbA1c levels of the two groups, determined at 3 and 6month followups, were found to be statistically significantly different (p<0.05). Conclusion: The findings of this study indicate the feasibility of using volunteers, after empowering them properly, to implement diabetes selfmanagement educational interventions.