تاثیر آموزش حل مساله بر خودکارامدی و خودکارامدی ادراک شده در نوجوانان

زمینه و هدف: از دیدگاه نظریه‌های شناختی اجتماعی، توان کنترل شخصی موجب ارتقای سلامت رفتاری می‌گردد. برجسته‌ترین نظریه‌های سلامت رفتاری در برگیرنده مفهوم خودکارامدی می‌باشد. هدف از این پژوهش، تعیین تاثیر آموزش حل مساله بر خودکارامدی و خودکارامدی ادراک شده در نوجوانان بود.مواد و روش‌ها: در کارآزمایی بالینی حاضر، 160 نفر از نوجوانان در مقطع راهنمایی به صورت تصادفی ساده چند مرحله‌ای انتخاب شدند و سپس در سه گروه: مداخله شامل 64 نفر، شاهد با دارونما شامل 62 نفر و شاهد بدون دارونما شامل 34 نفر به طور تصادفی تخصیص داده شدند. آموزش مهارت حل مساله، به طور اختصاصی برای گروه مداخله در طی 15 جلسه ارایه گردید. در گروه شاهد با دارونما در طی 15 جلسه، تنها به بحث راجع به مسایل بلوغ و نوجوانی پرداخته شد. گروه شاهد بدون دارونما هیچ آموزشی دریافت نکردند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات 3 مقیاس، پرسش‌نامه‌ خودکارامدی عمومی ادراک شده schwarzer و jerusalem، خودکارامدی در روابط با همسالان wheeler و ladd و خودکارامدی ادراک شده در روابط با همسالان oalandik بود. داده‌ها با استفاده از آزمون ancova مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: آموزش مهارت حل مساله باعث تفاوت معنی‌دار نمرات خودکارامدی عمومی ادراک شده در سه گروه (010/0 > p و 704/4 = f)، خودکارامدی در روابط با همسالان در سه گروه (001/0 > p و 64/9 = f) و خودکارامدی ادراک شده در روابط با همسالان در سه گروه (010/0 > p و 2/4 = f) گردید.نتیجه‌گیری: آموزش حل مساله، راهبردی مناسب جهت افزایش خودکارامدی و ابزاری برای شناسایی، حل و یا سازگاری جهت بررسی چالش‌های نوجوانان و در نهایت سلامت رفتاری آن‌ها در طول زندگی می‌باشد.