نیازسنجی آموزشی پرستاران شاغل در بخش‌های روان‌پزشکی بیمارستان‌های شهر اصفهان

زمینه و هدف: برنامه‌های آموزشی به منظور تامین نیازهای آموزشی فراگیران طراحی می‌شوند. با توجه به گسترش سریع مرزهای علم، پرستاران نیاز به کسب مهارت‌های جدید دارند. بنابراین شناخت نیازهای آموزشی پرستاران شاغل،گامی موثر و مهم در راه ارتقای توانمندی آنان می‌باشد. هدف از مطالعه حاضر، تعیین نیازهای آموزشی پرستاران شاغل در بخش‌های روان‌پزشکی بوده است.مواد و روش‌ها: این مطالعه یک پژوهش مقطعی از نوع پیمایشی بوده است، که بر روی 76 نفر از پرستاران شاغل در بخش‌های روان‌پزشکی بیمارستان‌های نور، فارابی و الزهرا (س) شهر اصفهان در تابستان 1390 انجام شد. نمونه‌گیری به شیوه سرشماری صورت گرفته است. ابزار گردآوری داده‌ها یک پرسش‌نامه محقق ساخته بود که به روش اعتبار محتوا و استفاده از ضریبcronbach’s alpha پایایی و روایی آن تایید گردیده است (89 = r درصد). تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و استباطی و توسط نرم‌افزار آماری spss انجام شده است.یافته‌ها: بیشترین نیاز آموزشی پرستاران به ترتیب در سه حیطه «شناخت بیماری‌ها»، «مراقبت‌های پرستاری» و سپس «مراقبت‌های دارویی و غیر دارویی» بوده است. مهم‌ترین نیاز آموزشی پرستاران شاغل در بخش‌های روان‌پزشکی در حیطه شناخت بیماری‌ها شامل اختلالات روان‌پزشکی کودکان و نوجوانان و اورژانس‌های روان‌پزشکی، در حیطه مراقبت‌های پرستاری مشتمل بر نحوه کنترل بیماران تهاجمی و تدابیر مناسب به منظور پیش‌گیری از خودکشی و در نهایت در حیطه مراقبت‌های دارویی و غیر دارویی، آشنایی با عوارض جانبی داروها و چگونگی مدیریت این عوارض جانبی حایز اهمیت بوده است. همچنین تفاوت معنی‌دار آماری بین متغیرهای سن، سابقه کار و محل خدمت پرستاران با نیازهای آموزشی آن‌ها وجود نداشت.نتیجه‌گیری: با توجه به نیازهای اظهار شده توسط پرستاران در سه حیطه «شناخت بیماری‌ها»، «مراقبت‌های پرستاری» و «مراقبت‌های دارویی و غیر دارویی»، پیشنهاد می‌شود که به منظور ارتقای دانش و مهارت کادر پرستاری و بهبود ارایه خدمات پرستاری به بیماران، به نیازهای مذکور بیشتر توجه شود و برای پرستاران دوره‌های آموزشی کوتاه‌مدت و بلندمدت برگزار گردد.