نیازسنجی آموزشی از دستیاران روان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در زمینه خودکشی: یک پژوهش کیفی

زمینه و هدف: بررسی و شناخت نیازهای آموزشی، پیش‌نیاز یک سیستم آموزشی موفق است. به طور معمول این اقدام نخستین گام در برنامه‌ریزی آموزشی و در واقع اولین عامل ایجاد و تضمین اثربخشی برنامه آموزشی می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف، تعیین نیازهای آموزشی دستیاران روان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره موضوع خودکشی انجام شد.مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع کیفی و روش آن پدیدارشناسی بود. جامعه پژوهش را دستیاران روان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تشکیل دادند که نمونه‌گیری از آن‌ها به صورت مبتنی بر هدف صورت گرفت و در نهایت تعداد شرکت کنندگان 15 نفر انتخاب شدند. روش جمع‌آوری اطلاعات با استفاده از تکنیک‌های مصاحبه و بحث گروهی بود و به روش هفت مرحله‌ای colaizzi مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: یافته‌های حاصل از مصاحبه‌ها در 1032 کد و در کدبندی آخرین سطح به 3 دسته اصلی با عناوین، نیاز در حیطه آموزش، نیاز در حیطه فرایندها و امکانات و نیاز در حیطه منابع انسانی تقسیم شدند که از مهم‌ترین این کدها می‌توان به نیاز دستیاران به توجه و رفع نگرانی نسبت به مسوولیت قانونی، نیاز به دانستن تدبیر خودکشی و مدیریت آن، نیاز به خط راهنمایی (guide line) مشخص در درمان، لزوم تهیه پروتکل در خصوص فرایند بستری بیمار و آموزش کسب مهارت‌های عملی روان‌درمانی در برخورد با موارد خودکشی اشاره نمود.نتیجه‌گیری: دستیاران، نیازهای مختلف آموزشی در زمینه خودکشی دارند و به نظر می‌رسد که لازم است این نیازها هم در محتوای برنامه آموزشی و هم در نحوه اجرای برنامه لحاظ گردد. بنابراین لزوم بررسی بیشتر و بازنگری برنامه آموزشی در این زمینه توسط مسوولین امر احساس می‌گردد.