اثربخشی آموزش تربیت‌جنسی بر سازگاری، انزواطلبی و مهارت‌اجتماعی کودکان آزاردیده جنسی و کودکان عادی

زمینه و هدف: دوران کودکی از مهم‌‌ترین مراحل زندگی است، در این دوره زندگی ممکن است انواع آزار و اذیت جنسی برای کودکان به وجود آید. این پژوهش با هدف اثربخشی آموزش تربیت‌جنسی  در کودکان آزاردیده جنسی و کودکان عادی انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دوماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کودکان 7 تا 12 سال جنوب غرب شهر تهران در سال 1400 بودند. نمونه آماری این پژوهش، متشکل از 15 کودک آزاردیده جنسی و 15 کودک عادی در منطقه 19 و 16 تهران بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه انزواطلبی راسل، پپلا و کورتونا (1978)، پرسشنامه سازگاری فردی اجتماعی کالیفرنیا کلارک و دیگران (1953) و پرسشنامه مهارت‏های‌اجتماعی گرشام و الیوت (1990) بود که بر روی هر دو گروه کودکان اجرا شد. در نهایت داده‌ها به روش‌های تحلیل کواریانس با کمک نرم‌افزار spssv22 تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که آموزش تربیت‌جنسی بر افزایش سازگاری و مهارت‏های‌اجتماعی در سطح اطمینان 99 درصد (p<0/01 ) و کاهش انزواطلبی در سطح اطمینان 95 درصد ( p<0/05 ) کودکان آزاردیده جنسی در مقایسه با کودکان عادی موثرتر است. نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش بیانگر این است که آموزش تربیت جنسی می‌تواند باعث کاهش مشکلات رفتاری کودکان شده و سازگاری و مهارت‌های اجتماعی آنان را ارتقا دهد و بنابراین، آموزش تربیت‌جنسی به کودکان آزاردیده بایستی در اولویت قرار گیرد.

the effectiveness of sex education training on adaptation, isolation and social skills of sexually abused children and normal children

aim and background: childhood is one of the most important stages of life, in this period of life, all kinds of sexual harassment may occur for children. this research was conducted with the aim of the effectiveness of sex education in sexually abused children and normal children. methods and materials: the present study was a semi-experimental design with a pre-test, post-test and two-month follow-up with a control group. the statistical population of this research was children aged 7 to 12 years in the southwest of tehran in 1400. the statistical sample of this research consisted of 15 sexually abused children and 15 normal children in the 16th and 19th district of tehran, who were selected using the purposeful sampling method. the research tools were russell, peplau and cutrona isolation questionnaire (1978), california clark et al.’s social adjustment questionnaire (1953) and gresham and elliott’s social skills questionnaire (1990), which were implemented on both groups of children. finally, the data were analyzed using the analysis of covariance methods with the help of spssv22 software. findings: the findings showed that sexual education training is more effective on increasing adaptation and social skills at the confidence level of 99% (p<0.01) and reducing isolationism at the confidence level of 95% (p<0.05) of sexually abused children compared to normal children. conclusions: the findings of the research show that sex education can reduce children’s behavioral problems and improve their adaptation and social skills, and therefore, sex education should be prioritized for abused children.