بررسی نقش سبک‌های فرزندپروری و رابطه والد ‌ کودک در پیش‌بینی اختلال بی‌نظمی خلق اخلالگر

زمینه و هدف: اختلال بی‌نظمی خلق اخلالگر یکی از اختلالات خلقی است که به‌تازگی در دوره کودکی و نوجوانی مطرح‌شده و شیوع نسبتاً بالایی در میان اختلالات دوران کودکی دارد. پژوهش حاضر، به‌منظور بررسی نقش سبک‌های فرزند پروری و رابطه والد ‌ کودک در پیش‌بینی اختلال بی‌نظمی خلق اخلالگر انجام‌شده است. مواد و روش‌ها: این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش‌آموزان پسر 9 تا 12‌ساله مبتلا به اختلال بی‌نظمی خلق اخلالگر شهر بوشهر در سال 1398-1397 بود. نمونه پژوهش شامل 55 کودک مبتلا به اختلال بی‌نظمی خلق اخلالگر که به روش نمونه‌گیری هدفمند و 130 کودک عادی همراه با والدین آن‌ها که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند، بود. شرکت‌کنندگان با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته خشم و تحریک‌پذیری، پرسشنامه فرزند پروری آلاباما شلتون، فریک و ووتون (1996) و پرسشنامه رابطه والد کودک پیانتا (1992) موردبررسی قرار گرفتند. داده‌های پژوهش با استفاده از روش همبستگی و رگرسیون لجستیک و نرم‌افزار spss-24 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج رگرسیون لجستیک نشان داد از میان سبک‌های فرزند پروری، ابعاد فرزند پروری مثبت و تنبیه جسمانی در تبیین اختلال بی‌نظمی خلق اخلالگر نقش پیش‌بینی دارند (01 /0>p). همچنین از زیر مقیاس های رابطه والد کودک، مولفه نزدیکی، تعارض و رابطه مثبت کلی اختلال بی‌نظمی خلق اخلالگر را به‌طور معنی‌داری پیش‌بینی نمود (0/01>p). نتیجه‌گیری: ازاین‌رو با توجه به یافته‌های فوق در یک نتیجه‌گیری کلی می توان نتیجه گرفت که فرزند پروری مثبت، تنبیه جسمانی، نزدیکی، تعارض و رابطه مثبت کلی می‌تواند اختلال بی‌نظمی خلق اخلالگر را پیش‌بینی کند و یکی از راه‌های کاهش نشانه‌های اختلال بی‌نظمی می‌تواند مداخلات مبتنی بر آموزش والدین باشد.

investigating the predictive role of parenting styles and parent-child relationship on disruptive mood dysregulation disorder

aim and background: the disorder of mood disorders is one of the mood disorders recently introduced in childhood and adolescence and has a relatively high prevalence of childhood disorders. the present study investigated the role of parenting styles and parent-child relationships in predicting disruptive mood dysregulation disorder.methods and materials: this research is of descriptive-correlation type. the statistical population included all boy students aged 9 to 12 years with disruptive mood dysregulation disorder in bushehr city (iran) in 2017-2018. the sample consisted of 55 children with disruptive mood dysregulation disorder,selected by purposive sampling method, and 130 normal children with their parents, selected by a random cluster sampling method. participants were assessed using a researcher-made anger and irritability questionnaire, the alabama parenting questionnaire (apq; shelton, frick, & wootton, 1996), and the pianta child-parent relationship scale (cprs; pianta, 1992). research data were analyzed using correlation and logistic regression and spss-24 software.findings: the logistic regression analysis showed that among different parenting styles, positive parenting dimensions and corporal punishment are stronger predictors of disruptive mood dysregulation disorder (p<0.01). among the sub-scales of the parent-child relationship, conflict and general relationships are significant predictors of disruptive mood dysregulation disorder (p<0.01).conclusions: according to the results, it can be concluded that positive parenting, corporal punishment, intimacy, conflict, and a generally positive relationship can predict disordered mood disorder, and one of the ways to reduce the disorder’s symptoms can be interventions. be based on parental education.