مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و خودشفابخشی بر تحمل پریشانی زنان مبتلا به اختلال پرخوری عصبی

زمینه و هدف: اختلال پرخوری به عنوان یک اختلال شایع روانشناختی منجر به آشفتگی و مشکلات متعددی برای فرد می شود. یکی از مشکلات در افراد مبتلا به اختلال پرخوری ظرفیت تحمل پریشانی پایین است، که این مسئله باعث افزایش تمایل فرد به پرخوری می گردد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان خودشفابخشی برتحمل پریشانی زنان مبتلا به اختلال پرخوری عصبی انجام گرفت.مواد و روش‌ها: این پژوهش کمی و نیمه آزمایشی (پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه) بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان مبتلا به پرخوری عصبی مراجعه کننده به متخصصان و مراکز درمانی شهر اصفهان در سال 1398 است که 45 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و گواه قرار داده شدند. ابزار گردآوری دادها پرسش نامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) بود. هر یک از گروه های آزمایش 12 جلسه تحت درمان گروهی شناختی رفتاری میشل و درمان خودشفابخشی مروی و لطیفی قرار گرفتند ولی گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس چند متغیری و مجذور کای استفاده شد.یافته‌ها: بر اساس آزمون مجذور کای تفاوت معناداری از لحاظ سن، تحصیلات و مدت بیماری بین سه گروه مشاهده نشد (p>0/05). نتایج نشان داد که درمان خودشفابخشی در تمامی ابعاد تحمل پریشانی و درمان شناختی رفتاری در تمامی ابعاد بجز بعد تحمل در مقایسه با گروه گواه تفاوت معناداری داشتند (p<0/05). همچنین درمان خودشفابخشی باعث افزایش بیشتر ابعاد تحمل، جذب و نمره کل تحمل پریشانی در مقایسه با درمان شناختی رفتاری شده است (0.05=p).نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این پژوهش می توان از درمان شناختی رفتاری و خودشفابخشی برای افزایش تحمل پریشانی زنان مبتلا اختلال پرخوری عصبی استفاده کرد. اگر چه به نظر می رسد درمان خودشفابخشی در مقایسه با درمان شناختی رفتاری در این مورد موثرتر باشد.

Comparison of the Effectiveness of Cognitive-Behavioral Therapy and Self-Healing Therapy on the Distress Tolerance of Women with Bulimia Nervosa

Aim and Background: Binge eating disorder as a psychological disorder commonly leads to confusion and problems for people. A problem People with binge eating disorder is low capacity of distress tolerance, and this increases the tendency of an individual to Binge eating. This study aimed to compare the effectiveness of cognitivebehavioral therapy and selfhealing therapy on Distress tolerance in women with bulimia nervosa.Methods and Materials: This study was quasiexperimental (pretest posttest with the control group). The statistical population of the present study included all women with bulimia nervosa who were referred to specialists and medical centers in Isfahan in 1398. 45 women were selected by purposive sampling and randomly placed in experimental and control groups. Data collection tools were Distress tolerance Simon and Gaher #39;s (2005) questionnaires. Each of the experimental groups underwent 12 sessions of Michelle #39;s cognitivebehavioral group therapy, and Marvi and Latifi #39;s selfhealing therapy, but the control group did not receive an educational certificate. Research data were analyzed using MANCOVA and chisquare test.Findings: Based on the chisquare test, no significant difference was observed in terms of age, education, and disease duration between the three groups (P <0.05). The results showed that the cognitivebehavioral and selfhealing experimental groups were significantly different from the control group in the Distress tolerance variable (P <0.05). Also, selfhealing therapy has increased the Tolerance and absorption dimensions and Distress tolerance more than cognitivebehavioral therapy (P < 0.05).Conclusions: According to this study, cognitivebehavioral therapy and selfhealing can be used to increase the Distress tolerance of women with bulimia nervosa. However, selfhealing treatment seems to be more than effective cognitivebehavioral therapy in this case.