اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر تحمل‌ناپذیری بلاتکلیفی، نگرانی و بی‌خوابی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

زمینه و هدف : بیماری و ناتوانی فرزندان، یکی از منابع عمده پریشانی والدین به خصوص مادران به شمار می رود و سلامت و بهزیستی روانی آن ها را به خطر می اندازد. از این رو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان پذیرش و تعهد (acceptance and commitment therapy یا act) بر تحمل ناپذیری بلاتکلیفی، نگرانی و بی خوابی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود. مواد و روش ها: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون، پس آزمون و گروه شاهد بر روی 16 نفر از مادران کودکان مبتلابه اختلال طیف اوتیسم دارای پرونده در بهزیستی شهر سبزوار انجام شد. نمونه ها به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد تخصیص یافتند. گروه آزمایش تحت مداخله 8 جلسه ای رویکرد act قرار گرفتند؛ در حالی که گروه شاهد هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. پرسش نامه نگرانی پنسیلوانیا (pennsylvania state worry questionnaire یا pswq)، مقیاس تحمل ناپذیری بلاتکلیفی (intolerance of uncertainty scale یا ius) و شاخص شدت بی خوابی (insomnia severity index یا isi) در مورد شرکت کنندگان اجرا گردید. داده های به دست آمده با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره در نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: رویکرد act منجر به کاهش میزان تحمل ناپذیری بلاتکلیفی (0.001 = p)، نگرانی (0.001 = p) و بی خوابی (0.001 = p) مادران گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد شد. نتیجه گیری: روش act تاثیر بسزایی در کاهش میزان تحمل ناپذیری بلاتکلیفی، نگرانی و بی خوابی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارد و درمانگران می توانند از این رویکرد درمانی در جهت کاهش تحمل ناپذیری بلاتکلیفی، نگرانی و بی خوابی این مادران استفاده نمایند.