اثربخشی طرحواره درمانی ذهنیت‌مدار بر کاهش علایم خودشیفتگی مبتلایان به اختلال شخصیت خودشیفته: پژوهش مورد-منفرد

زمینه و هدف : اختلال شخصیت خودشیفته (narcissistic personality disorder یا npd)، اختلالی است که افراد مبتلا به دلیل احساس اهمیت شخصی بزرگ منشانه، با مشکلات بین فردی و همدلی بسیاری روبه رو می شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی ذهنیت مدار بر کاهش علایم خودشیفتگی مبتلایان به npd انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه، از روش مورد منفرد با طرح ab و خط پایه چندگانه استفاده گردید. نمونه ها شامل 3 مورد (2 زن و 1 مرد) از مراجعه کنندگان به کلینیک مشاوره شهر قزوین بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و پس از پاسخگویی به نسخه 40 گویه ای مقیاس شخصیت خودشیفته (40narcissistic personality inventory یا 40npi)، بر اساس ملاک های diagnostic and statistical manual of mental disorders5 th edition (dsm5)، توسط روان پزشک مورد مصاحبه تشخیصی قرار گرفتند و مبتلا به npd تشخیص داده شدند. جهت سنجش علایم خودشیفتگی آزمودنی ها، از مقیاس چند محوری بالینی millon (millon clinical multiaxial inventoryiii یا mcmiiii) استفاده گردید. طرحواره درمانی در 20 جلسه انفرادی 60 دقیقه ای به صورت هفته ای دو جلسه اجرا شد. دوره پیگیری درمان نیز 1 ماه پس از پایان مداخله دنبال گردید. یافته ها: داده های به دست آمده با استفاده از شاخص های آمار توصیفی شامل میانگین و میانه، تحلیل دیداری شکل ها در دو بخش درون موقعیتی و بین موقعیتی با شاخص ثبات و جهت روند، درصد داده های غیر همپوش (percentage of nonoverlapping data یا pnd) و درصد داده های همپوش (percentage of overlapping data یا pod) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بر اساس یافته ها، طرحواره درمانی در کاهش علایم خودشیفتگی مبتلایان به npd موثر بود. نتیجه گیری: طرحواره درمانی در بهبود و کاهش علایم افراد دارای npd از کارایی و اثربخشی لازم برخوردار است و می تواند در درمان مبتلایان به این اختلال به کار رود.