تاثیر سایکودرام در بازتوانی هیجانی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک

زمینه و هدف : بازشناسی تظاهرات چهره ای هیجانات، جزء اصلی ارتباطات غیر کلامی به شمار می رود و نقص در این توانایی، با ضعف در ارتباط اجتماعی همراه می باشد. اختلال دو قطبی از جمله اختلالاتی است که با این نقص مشخص می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر سایکودرام در بازتوانی هیجانی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی بود. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی به صورت پیش آزمون، پس آزمون و همراه با گروه شاهد انجام شد. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، 20 آزمودنی که توسط روان پزشک بر اساس ملاک های diagnostic and statistical manual of mental disorders5 th edition (dsmv)، تشخیص بیماری دو قطبی را دریافت کرده بودند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 8 جلسه، تحت درمان سایکودرام قرار گرفت. نمرات پرسش نامه بازتوانی هیجانی هر دو گروه قبل و پس از مداخله و در مرحله پیگیری شش ماهه جمع آوری و با استفاده از آزمون repeated measures anova تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: افزایش معنی داری در نمرات مراحل پس آزمون و پیگیری در مقایسه با نمرات پیش آزمون گروه آزمایش مشاهده شد (0.73 = η^2، 0.001 > p، 49.87 = (pو2) f). همچنین، یافته های بین گروهی بیانگر وجود تفاوت معنی دار بین دو گروه آزمایش و شاهد بود (0.58 =η^2، 0.050 >p، 5.32 = (18 و1) f). نتیجه گیری: به نظر می رسد که سایکودرام در افزایش بازتوانی هیجانی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی موثر می باشد. بنابراین، به عنوان یک روش درمانی تاثیرگذار برای این بیماران توصیه می شود.