اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر کاهش نشانگان اضطراب مرگ در بیماران قلبیعروقی

زمینه و هدف: اضطراب می تواند در یک بازه ده ساله به بیماری های قلبی منجر شود و بیماری های قلبی به نوبه خود به اضطراب؛ اضطراب مرگ. هدف پژوهش حاضر؛ تعیین تاثیر طرح واره درمانی گروهی بر کاهش اضطراب مرگ در بیماران قلبی عروقی صورت بود. مواد و روش ها: جامعه آماری دربردارنده کلیه بیماران مبتلابه بیماری های قلبیعروقی مراجعه کننده به مرکز قلب تهران بود. روش نمونه گیری از نوع در دسترس و طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و کنترل همراه با پیش آزمون و پس آزمون بود. ابتدا از بین مراجعین، داده های حاصل از مقیاس اضطراب مرگ تمپلر (templer’s death anxiety scale) از 113 نفر اخذ و پس از بررسی اولیه، تعداد 30 نفر (18 زن و 12 مرد) از افراد که بالاترین نمرات را در آزمون کسب کرده بودند در پژوهش دخالت داده شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گماشته شدند. پیش ازاین در نظر گرفته شد تا شرکت کنندگان به وضعیت های عصبی مختل کننده هوشیاری اعم از ضربه مغزی و دمانس دچار نبوده باشند. سپس اعضای گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان طرح واره درمانی گروهی قرار گرفتند و پس ازآن دوباره ازلحاظ میزان اضطراب مرگ مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار spss 23 استفاده شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که پس از اجرای مداخله طرح واره درمانی گروهی از میزان اضطراب مرگ اعضای گروه آزمایش به طور معنا داری (p<0/05 و 4.147=f ) کاسته شده است؛ بنابراین فرضیه پژوهش مبنی بر اثربخشی طرح واره درمانی گروهی بر کاهش میزان اضطراب مرگ تائید می شود. نتیجه گیری: این یافته ممکن است به خلا پژوهشی موجود در مورد اضطراب مرگ در بیماران قلبیعروقی و همچنین کاربردهای بالینی در مواجهه با این پدیده کمک کنند.

The Effectiveness of Group Schema Therapy on Reducing Death Anxiety Syndrome in Cardiovascular Patients

Aim and Background: Anxiety can lead to heart disease in a 10year interval, and heart disease, in turn, leads to anxiety; death anxiety. The purpose of this study was to determine the effectiveness of group schema therapy on reducing the death anxiety in cardiovascular patients. Methods and Materials: The statistical population included all patients with cardiovascular disease referred to Tehran heart center. The sampling method was of convenience and the research design was semiexperimental with the experimental and control groups including pretest and posttest. Initially, the data from the Templer death anxiety scale were collected from 113 individuals and after a primary evaluation 30 individuals (18 women and 12 men) from the participants who had the highest marks in the test were involved in the research and assigned randomly to two experimental and control groups. It was previously considered that the participants did not suffer from a nervous condition disturbing consciousness, such as head injury and dementia. Then, the members of the experimental group were intervened for 12 sessions of 90 minutes by group schema therapy and after that, they were evaluated again in terms of the degree of death anxiety. Data were analyzed by SPSS version 23. Findings: The results showed that after the implementation of the schema therapy, the death anxiety level of the experimental group significantly decreased (p< 0.05, F= 147.4). Therefore, the hypothesis of the research on the effectiveness of group schema therapy on reducing death anxiety is confirmed. Conclusions: This finding may contribute to the current research vacuum regarding death anxiety in cardiovascular patients as well as to clinical applications in the face of this phenomenon.