نقش میانجی خود انتقادی و تحمل پریشانی در رابطه بین سبک‌های دلبستگی و رفتارهای خودزنی غیر انتحاری نوجوانان

زمینه و هدف: تاکنون مدل های چند متغیره روان شناختی و اجتماعی متعددی برای پیش بینی رفتارهای خودزنی نوجوانان موردبررسی قرار گرفته است. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین سبک های دلبستگی و رفتارهای خودزنی غیر انتحاری با توجه به نقش میانجی خود انتقادی و تحمل پریشانی انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دوره متوسطه شهر کاشمر در سال 98-1397 بود. در ابتدا نمونه ای به حجم 700 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد، اما تحلیل نهایی بر روی 292 دانش آموزی انجام شد که حداقل تجربه یک بار رفتارهای خودزنی انتحاری را گزارش کردند. ابزارهای پژوهش شامل سیاهه خود آسیب رسانی آگاهانه و تعمدی، مقیاس دل بستگی دوران کودکی نسبت به هر والد، مقیاس تحمل پریشانی و مقیاس خود انتقادی/حمله به خود/ خود اطمینان بخشی بود. داده ها به کمک نرم افزارهای spss و lisrel و با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شد.یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که مدل مربوط به رابطه بین سبک های دلبستگی و رفتارهای خودزنی غیر انتحاری نوجوانان با توجه به نقش میانجی تحمل پریشانی و خود انتقادی از برازش مناسبی برخوردار است. همچنین یافته های پژوهش نشان داد که 34 درصد واریانس مشاهده شده رفتارهای خودزنی از طریق ترکیب متغیرهای دلبستگی به والدین، تحمل پریشانی و خود انتقادی قابل تبیین است.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان دهنده نقش میانجی خود انتقادی و تحمل پریشانی در رابطه بین سبک های دلبستگی و رفتارهای خودزنی غیر انتحاری است؛ بنابراین در نظر گرفتن نقش این متغیرها توسط متخصصان، درمانگران و برنامه ریزان به هنگام کار با نوجوانان دانش آموز و به طور خاص در مراکز مشاوره ای و درمانی، ضروری به نظر می رسد.

The Mediating Role of Self–Criticism and Distress Tolerance in Relationship between Attachment Styles and NonSuicidal SelfInjury Behaviors in Adolescents

Aim and Background: Based on the theories of etiology of selfinjury behaviors, several psychological and social multivariate models have been investigated to predict selfinjury behaviors in adolescents. This study aimed to investigate the mediating role of self–criticism and distress tolerance in relationship between attachment styles and nonsuicidal selfinjury behaviors in adolescents.Methods and Materials: This study was a descriptivecorrelational study with structural equation modeling approach. The statistical population consisted of all high school students in Kashmar city in the years 20182019. Initially, a sample of 700 students was selected among all high school students were selected by multistage cluster sampling, but the final analysis was performed on 292 students who reported at least one experience of nonsuicidal selfinjury behaviors. Data were collected using Deliberate Self–Harm Inventory (DSHI), Childhood Attachment to Each Parent Scale (CAEPS), Distress Tolerance Scale (DES) and Forms ofSelf–Criticism/Attacking & SelfReassuring (FSCRS) and were analyzed in SPSS and LISREL software by using structural equation modeling.Findings: The results showed that the relationship between attachment styles and nonsuicidal selfinjury behaviors mediated by selfcriticism and distress tolerance. The amount of fit indices of GFI, CFI, NFI, IFI, NNFI, AGFI, RFI and RMSEA were equal to 0.94, 0.93, 0.90, 0.93, 0.90, 0.90, 0.89 and 0.071, respectively. The results indicate that the proposed model fits the data well. The findings of the study showed that 34% of the observed variance in nonsuicidal selfinjury behaviors can be explained through a combination of parent attachment, selfcriticism and distress tolerance.Conclusions: The findings of this study confirmed the mediating role of selfcriticism and distress tolerance in the relationship between attachment styles and nonsuicidal selfinjury behaviors. Thus, it seems necessary for experts, therapists and planners when working with adolescents and specifically in counseling and treatment centers to consider the role of these mediating variables.