ارتباط دیسترس اخلاقی با مشخصات جمعیت شناختی پرستاران بخش مراقبت ویژه شهر تهران

زمینه و هدف: دیسترس اخلاقی در حرفه پرستاری امری اجتناب ناپذیر است. پرستاران به دنبال دیسترس اخلاقی دچار علایمی مانند سردرگمی، ترس، اضطراب و بی‌قدرتی می‌شوند و همین امر منجر به نارضایتی شغلی و ترک محل خدمت پرستاران می‌شود. مطاله حاضر با هدف تعیین رابطه دیسترس اخلاقی با مشخصات جمعیت شناختی پرستاران بخش مراقبت‌های ویژه در مراکز آموزشی و درمانی شهر تهران طراحی و اجرا گردیده است.روش بررسی: این مطالعه مقطعی از نوع همبستگی توصیفی است و نمونه ها شامل 200 نفر از پرستاران شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه مراکز منتخب شهر تهران هستند که با روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با تخصیص متناسب انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامهcorly جمع آوری شد و با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 تجزیه و تحلیل شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که میانگین فراوانی دیسترس اخلاقی 48.96 با انحراف معیار 18.21 نزدیک به میانه نمره ابزار (49) بود و میانگین شدت دیسترس اخلاقی 52.04 با انحراف معیار 18.43 از میانه نمره ابراز (49) بالاتر بود. همچنین ارتباط آماری معنی‌داری میان فراوانی دیسترس اخلاقی با نوع بخش محل خدمت وجود داشت (014.=p). فراوانی دیسترس اخلاقی در بخش icu-oh به طور معنی‌داری کمتر از دو بخش ccu (p=0.040) و (icu (p=0.018 بود و در دو بخش icu و ccu این اختلاف معنی‌دار نبود. ارتباط معنی‌دار آماری میان شدت دیسترس اخلاقی با بخش محل خدمت پرستاران مورد پژوهش وجود داشت (p=0.030). همچنین در بخش icuoh به طور معنی‌داری شدت دیسترس اخلاقی کمتر از بخش ccu (p=0.005) و icu (p=0.008) بود و در دو بخش icu وccu تفاوت معنی‌دار وجود نداشت. شدت و فراوانی دیسترس اخلاقی با سایر متغیرهای جمعیت شناختی ارتباط آماری معنی‌داری نداشتند.نتیجه‌گیری کلی: دیسترس اخلاقی در پرستاران بخش مراقبت ویژه در حد متوسط گزارش شد که می‌تواند در امر مراقبت از بیماران و سلامت کارکنان تاثیر منفی داشته باشد. به همین سبب نتایج این پژوهش خطاب به مسئولین و مدیران پرستاری است که سیاست‌های درمانی متناسبی برای کاهش دیسترس اخلاقی در میان پرستاران بخش مراقبت‌های ویژه اتخاذ نمایند

The Association of Moral Distress and Demographic Characteristics in the Nurses of Critical Care Units in Tehran, Iran

Background Aims: Moral distress in the nursing profession leads to adverse complications in the workplace. Nurses experiencing moral distress may show symptoms such as confusion, fear, anxiety, and powerlessness, which lead to job dissatisfaction and failure. The present study aimed to assess the correlation between moral distress and demographic characteristics of the critical care nurses in selected teaching hospitals in Tehran, Iran. Materials Methods: This crosssectional, descriptivecorrelational study was conducted on 200 nurses engaged in the critical care units of selected teaching hospitals in Tehran. The participants were selected via proportionate stratified sampling. Data were collected using the Corley questionnaire, and data analysis was performed in SPSS version 16.Results: The mean frequency of moral distress was 48.96 ± 18.21, which was close to the mean score of the instrument (49). The mean intensity of moral distress was 52.04 ± 18.43, which was higher than the mean score of the instrument (49). In addition, a significant correlation was observed between the frequency of moral distress and department of work (P=0.014). The frequency of moral distress was significantly lower in the ICUOH compared to the CCU (P=0.040) and ICU (P=0.018), while the difference between ICU and CCU was not significant in this regard. A significant association was also observed between the severity of moral distress and the ward of employment (P=0.030). Moreover, the severity of moral distress was significantly lower in the ICUOH compared to the CCU (P=0.005) and ICU (P=0.008), while no significant difference was observed between the CCU and ICU. No significant correlations were denoted between moral distress and other demographic characteristics. Conclusion: According to the results, moral distress in the critical care nurses was moderate, which could adversely affect patient care and health of other staff. Therefore, it is recommended that nursing managers and authorities adopt proper strategies for the reduction of moral distress in critical care nurses.