ارتباط انگ با خود- دلسوزی در مبتلایان به اختلال دوقطبی

زمینه و هدف: مبتلایان به اختلال دوقطبی با پدیده انگ مواجه هستند. از طرفی، خود دلسوزی، یک نقش کلیدی در بهبود سلامت روانی آنان ایفا می‌نماید. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط انگ با خود دلسوزی در مبتلایان به اختلال دوقطبی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی از نوع همبستگی توصیفی، شرکت کنندگان 200 نفر از مبتلایان به اختلال دوقطبی بستری در مرکز روانپزشکی ایران بودند که به روش نمونه‌گیری مستمر انتخاب شدند. داده‌ها با کمک فرم مشخصات فردی و ابزارهای روا و پایا شده انگ و خود دلسوزی گردآوری و با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس) تحلیل شدند.یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار نمرات انگ 06/ 7 ± 03/ 77 و خود دلسوزی 47/ 4 ± 57/ 77 به دست آمد. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که متغیرهای انگ و خود دلسوزی، همبستگی معنی‌دار آماری نداشتند (301/. p= و 73% r=). به علاوه، خرده مقیاس انزوا از خود دلسوزی با خرده مقیاس‌های تبعیض (30% p= و 153/ 0 r=)، آشکار سازی (045/ 0p= و 142/ 0 r=) و جنبه‌های مثبت (34%p= و 150/ 0 r=) از انگ همبستگی معنی‌دار آماری داشت که این همبستگی به صورت معکوس و ضعیف بود یعنی با کاهش انزوا، انگ در این ابعاد افزایش می‌یافت. در میان مشخصات فردی، بین انگ با تعداد افراد خانواده، سن و سابقه اختلال روانی در خانواده ارتباط معنی‌دار وجود داشت (p<0/05). بین خود دلسوزی با هیچ یک از مشخصات فردی ارتباط معنی‌دار دیده نشد.نتیجه‌گیری کلی: در پژوهش حاضر، بین دو متغیر انگ با خود دلسوزی در مبتلایان به اختلال دوقطبی، ارتباط معنی‌دار آماری وجود نداشت اما بین خرده مقیاس‌های مختلف انگ، با خرده مقیاس انزوا از خود دلسوزی، ارتباط معنی‌دار در جهت معکوس، وجود داشت یعنی هرچه مبتلایان، ابعاد تبعیض، آشکارسازی و جنبه‌های مثبت از انگ را پررنگ‌تر دیده‌اند، کمتر به سوی انزوا رفته‌اند. انگ به عنوان یک متغیر اجتماعی که ریشه در فرهنگ جوامع دارد، به گونه‌ای در بطن جامعه ریشه دوانده که حتی برخورداری از خود دلسوزی، نمی‌تواند از بار منفی آن بکاهد.

Correlation of Stigma with Self-compassion in Patients with Bipolar Disorder

Background Aims: Patients with bipolar disorder are faced with the phenomenon of stigma. On the other hand, selfcompassion plays a key role in the improvement of their mental health. The present study aimed to determine the correlation between stigma and selfcompassion in patients with bipolar disorder.Materials Methods: This crosssectional, descriptiveanalytical study was conducted on 200 patients with bipolar disorder hospitalized in Iran Psychiatric Center in Tehran, Iran. The patients were selected via continuous sampling. Data were collected using the questionnaire of demographic data and validated, reliable scales of stigma and selfcompassion. Data analysis was performed using descriptive (mean and standard deviation) and inferential statistics (Pearson's correlationcoefficient, independent ttest, and ANOVA).Results: The mean scores of stigma and selfcompassion were 77.03 ±7.06 and 77.57 ±4.47, respectively. Pearson's correlationcoefficient showed no significant correlation between stigma and selfcompassion in the patients (P=0.301; r=0.073). On the other hand, significant correlations were observed between the dimensions of discrimination (P=0.030; r=0.153), disclosure (P=0.045; r=0.142), and positive aspects of stigma with the isolation dimension of selfcompassion (P=0.034; r=0.150), which was an inverse, weak correlation as reduced isolation was associated with increased stigma in these dimensions. Moreover, significant correlations were denoted between the number of family member, age, and family history of mental disorders with stigma (P<0.05). However, no significant associations were observed between the demographic characteristics and selfcompassion.Conclusion: The results indicated no significant correlation between stigma and selfcompassion. However, significant associations were observed between the dimensions of stigma with the isolation dimension of selfcompassion, which were inversely and significantly correlated. Therefore, it could be concluded that as the patients further perceived the dimensions of discrimination, disclosure, and positive aspects of stigma, they were more inclined toward isolation. Stigma is an inherent cultural element in the community, which is so strong and complex that even high selfcompassion could not diminish its effects.