درک دانشجویان پرستاری از نقش مدرسان و موسسه در اجتماعی شدن حرفه‌ای

زمینه و هدف: اجتماعی شدن حرفه ای فرآیندی است که در آن فرد ارزش ها، هنجارها، رفتارها و مهارت های اجتماعی مناسب را کسب نموده و حس هویت و تعهد نسبت به یک رشته را درونی می سازد. این فرایند به صورت رسمی و غیر رسمی در دانشکده ها در طول تحصیل صورت می گیرد و با اتمام آموزش پرستاری و ورود به محیط کاری ادامه می یابد. مطالعه حاضر با هدف بررسی درک دانشجویان پرستاری در خصوص نقش مدرسان و موسسه در اجتماعی شدن حرفه ای آنها انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی مقطعی تمامی دانشجویان پرستاری(175 نفر) در پایان ترم های دو، چهار، شش و هشت از دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1396 مورد مطالعه قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه مشتمل بر مشخصات فردی اجتماعی، ویژگی های مدرسان و موسسه استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 13 و آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد در اجتماعی شدن حرفه ای دانشجویان پرستاری، نقش مدرسان در حد متوسط به بالا و نقش موسسه در حد متوسط به پایین بود. از بین ویژگی های مدرسان؛ ویژگی های شخصیتی و رفتارهای آموزشی نمره بالاتری به خود اختصاص داد. در این مطالعه دلسوزی، ارتباط حرفه ای، آماده کردن دانشجویان برای مسئولیت های حرفه ای و ارتباط دادن موضوعات به ارزش های پرستاری از ویژگی های بارز مدرسان در اجتماعی شدن گزارش شد. درک دانشجویان از ویژگی های شخصیتی مدرسان با p=0/023، ماهیت ارتباط با p=0/002 و رفتارهای آموزشی p=0/014 در ترم های مختلف تفاوت معنی داری با هم داشت. موسسه در اجتماعی شدن حرفه ای دانشجویان نقش خوبی نداشته، طوری که، فقط 19 نفر (13/1%) رضایت خود را از اجتماعی شدن اعلام نمودند. نتیجه گیری کلی: در این مطالعه درک دانشجویان از نقش مدرسان و موسسه در ترم های تحصیلی متفاوت بود و مشخص شد مدرسان نقش موثرتری نسبت به موسسه در اجتماعی شدن حرفه ای دانشجویان پرستاری ایفاء می نمایند. توصیه می شود نقش موسسه در اجتماعی شدن حرفه ای دانشجویان پرستاری بهبود یابد.