تاثیر آموزش حمل بیمار بر اختلالات عضلانی- اسکلتی کمک بهیاران

زمینه و هدف: عمده ترین مشکل در بیمارستان ها که منجر به شیوع اختلالات عضلانی اسکلتی در بین کارکنان می شود مربوط به فعالیت هایی است که به منظور حمل و جابجایی بیماران انجام می شود. با توجه به اینکه آموزش نقش مهمی در توسعه ایمنی اعضای تیم درمان دارد، لذا این پژوهش با هدف تعیین تاثیر آموزش چگونگی حمل بیمار بر اختلالات عضلانی اسکلتی در کمک بهیاران انجام شد.روش بررسی: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی غیر تصادفی (نیمه تجربی) بود که نمونه های آن (کمک بهیاران بودند. محیط پژوهش شامل بخش های اورژانس، داخلی، جراحی و بخش های مراکز آموزشی درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی ایران بود. تعداد شرکت کننده ها در گروه کنترل و آزمون 50 نفر بود که با روش نمونه گیری تمام شماری وارد پژوهش شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه اختلالات عضلانی اسکلتی nordic بود که قبل از مداخله و سه ماه پس از آن توسط شرکت کنندگان پژوهش تکمیل شد. برنامه آموزشی برای گروه آزمون طی سه جلسه در قالب سخنرانی، ایفای نقش، تمرین عملی، بحث گروهی و پرسش و پاسخ با استفاده از اسلاید، نمایش فیلم و کتابچه آموزشی در مورد چگونگی حمل بیمار ارائه شد، سپس داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 و با بکارگیری روش های آماری توصیفی نظیر فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار و آزمون های استنباطی نظیر کای دو، تی مستقل و آزمون فیشر در قسمت یافته ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که توزیع فراوانی اختلالات عضلانی اسکلتی از نظر درد و بی حسی در گروه آزمون، قبل و سه ماه بعد از برنامه آموزشی، در اندام های گردن و شانه (0/031 =p) و کمر (0/031=p) تفاوت آماری معنی داری داشت. اما در مقایسه دو گروه کنترل و آزمون قبل و بعد از سه ماه، اختلالات عضلانی اسکلتی تنها در اندام پا و قوزک پا در واحدهای مورد پژوهش تفاوت آماری معنی داری را نشان داد (0/006=p). نتیجه گیری کلی: اگر چه برنامه آموزش حمل بیمار ارائه شده در این مطالعه تنها در کاهش توزیع فراوانی اختلالات عضلانی اسکلتی ناحیه اندام پا و قوزک پا تاثیر گذار بوده و نتوانسته تمامی اختلالات عضلانی اسکلتی را کاهش دهد، اما این نتایج می تواند به دلیل محدودیت زمان لازم برای تمرین مهارت های فراگرفته شده، کمبود نیروی انسانی، حجم کاری زیاد و وجود نداشتن ابزارهای الکتریکی و مکانیکی در حمل بیماران بوجود آمده باشد و همچنین ممکن است کارکنان تیم درمانی هنوز بطور کافی و مناسبی اهمیت حمل صحیح بیمار را درک نکرده باشند در نتیجه نیاز است علاوه بر ارائه آموزش موثرتر عوامل یاد شده نیز مد نظر قرار گیرد.