بررسی نقش تعدیل‌گر عزت نفس در رابطه بین اصطکاک اجتماعی و فرسودگی شغلی در پرستاران بیمارستان‌های خیریه شهر مشهد

زمینه و هدف: یکی از نقش های اساسی پرستاران در فعالیت های روزانه ارتباط با افراد است و آنان بطور مستمر با مددجویان، خانواده آنان و دیگر اعضای تیم بهداشتی در ارتباط هستند و در برابر سلامت و زندگی آنان مسئولند. از سوی دیگر فرسودگی شغلی از عوامل موثر بر ارتباط و کیفیت مراقبت از بیمار شناخته شده است، شناخت عوامل تاثیرگذار بر فرسودگی شغلی پرستاران و متغیرهای دخیل در این تاثیر جهت ارتقاء کیفیت خدمات حوزه بهداشت و درمان مفید خواهد بود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش تعدیل گر عزت نفس در رابطه بین اصطکاک اجتماعی و فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در بیمارستان های خیریه شهر مشهد است.روش بررسی: روش پژوهش، توصیفی از نوع تحلیلی پژوهشی است و جامعه آماری این پژوهش تمامی پرستاران بیمارستان های خیریه شهر مشهد می باشند. ابزار جمع آوری داده ها سه پرسشنامه استاندارد اصطکاک اجتماعی duffyو همکاران، فرسودگی شغلی از maslach و jacksonو عزت نفس ازtinakon و nahathai است. پایایی ابزار با استفاده از آلفای کرونباخ محاسبه و به ترتیب 0/98، 0/95 و 0/91 می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از نرم افزار amos استفاده شد و داده ها با استفاده از معادلات ساختاری و رگرسیون سلسله مراتبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته های تحقیق، تاثیر اصطکاک اجتماعی بر فرسودگی شغلی را مورد آزمون قرار می دهد که با ضریب تاثیر 0/4 در سطح تشخیص 0/05 معنی دار است. تاثیر هر دو مولفه اصطکاک اجتماعی بر فرسودگی شغلی معنی دار است؛ اصطکاک همکار بر فرسودگی شغلی با ضریب تاثیر 0/56 که کمتر از 0/9 است، تاثیر دارد. اصطکاک مدیر بر فرسودگی شغلی با ضریب تاثیر 0/04 که 0/9 است، تاثیر دارد. همچنین عزت نفس تاثیر اصطکاک اجتماعی بر فرسودگی شغلی را تعدیل کرد.نتیجه گیری کلی: مدیران پرستاری می توانند با شناسایی عوامل بوجود آورنده اصطکاک اجتماعی و کاهش یا حذف آنها در محیط کار پرستاران از فرسودگی شغلی آنها بکاهند. همچنین استفاده از تکنیک هایی جهت افزایش عزت نفس پرستاران نیز می تواند در کاهش فرسودگی شغلی آنها موثر باشد.