خودمراقبتی زنان و نقش تبیین‌گر دین در ارتقای آن: مطالعه‌ای تطبیقی در شهر یزد

مقدمه: امروزه رفتارهای مقابله‌ای دین از جمله دعا، امید به خدا و شرکت در مناسک جمعی به عنوان یکی از عوامل تعیین‌کننده اصلی رفتار‌های سلامتی تلقی می‌شود زیرا می‌تواند اثرات مثبتی بر استراتژی‌های رفتاری زنان در راستای خودمراقبتی‌‌ داشته باشد. با وجود این تحقیقات تجربی اندکی در این زمینه وجود دارد و پژوهش حاضر قصد دارد رابطه بین دینداری و خودمراقبتی زنان مورد بررسی قرار دهد.روش بررسی: تحقیق حاضر یک مطالعه مقطعی به شیوه پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیۀ زنان 70-18 ساله شهر یزد در سال 1399 است. حجم نمونه براساس فرمول کوکران 737 نفر تعیین شد و با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای متناسب (pps) انتخاب شدند. داده‌ها بر اساس پرسشنامه خودمراقبتی محقق‌ساخته و دینداری گلاک و استارک جمع‌آوری شدند.یافته‌ها: نتایج حاصل از بررسی رابطه بین دینداری و خودمراقبتی نشانگر آن است که تاثیر دینداری بر خودمراقبتی، مثبت و معنی‌دار است (0.001, p<0.38β =). میزان تاثیر دینداری بر خودمراقبتی زنان نیز در منطقه حاشیه‌ 0.56، میانی 0.38 و بالا 0.36 به دست آمد (0.001>p). همچنین بین شدت رابطه بین دینداری و خودمراقبتی در مناطق سه‌گانه شهر یزد تفاوت معنی‌داری وجود ندارد (cr<1.96). ‌علاوه‌براین مدل معادله ساختاری از برازش خوبی برخوردار است.نتیجه‌گیری: لازم است به منظور بهبود عملکرد خودمراقبتی در زنان توجه ویژه‌ای به بسترهای اجتماعی که زنان در آن زندگی می‌کنند داشته باشیم زیرا تصمیم زنان در اتخاذ رفتارهای مراقبت‌محور توسط شرایط اجتماعی که آن‌ها را احاطه نموده است مشروط می‌گردد.  

Women's self-care and the explanatory role of religion in its promotion: a comparative study in Yazd

Introduction: Today, religious coping behaviors such as prayer, hope in God and participation in collective rituals are considered as one of the main determinants of health behaviors because it can have positive effects on womenchr(’39’)s behavioral strategies with the aim of selfcare. However, there is little empirical research in this scope and the present study intends to investigate the relationship between religiosity and selfcare of women.Methods: The present research was a survey crosssectional study. The population of this study included all Women 1870 years old, the city of Yazd in 2020. The sample size was determined based on Cochran formula 737 and was used with Probability Proportionate to Size Sampling (PPS). Data based on a researchermade selfcare questionnaire and religiosity standard questionnaire were collected.Results: The results on the relationship between religiosity and selfcare revealed that the effect of religiosity on selfcare was positive and significant (β= 0.38, p<0.001). The effectiveness rates of religiosity on womenchr(’39’)s selfcare in the marginal, the middle, and the upper areas were 0.56, 0.38, and 0.36, respectively (p<0.001). Also, there was no significant difference between the intensity of the relationship between religiosity and selfcare in the three areas (CR<1.96). Also, the structural equation model had a good fit.Conclusions: It is necessary that since womenchr(’39’)s decision to adopt careoriented behavior is conditioned by the social conditions that surround them, we should pay special attention to the social contexts in which they live to improve selfcare performance in them.