نظریه بازی‏ها به مثابه ابزاری برای فلسفه اخلاق؛ تبیینی تاریخی و تحلیلی انتقادی

فلسفه اخلاق، پژوهشی درباره درستی، نادرستی، روایی یا ناروایی اعمال یا تحقیق درباره استدلال‏های ورای باورهای اخلاقی ماست. یکی از عرصه‏های مهم فراخوانی باورهای اخلاقی یا درک عمل درست یا نادرست، حوزه رفتارهای تعاملی و متقابل انسان‏هاست؛ ازاین‌رو منطقی به نظر می‏آید که نظریه بازی‏ها، به‌عنوان مطالعه فرایند و برایند تعامل های افراد، ظرفیت برخی کاوش‏های فلسفی و اخلاقی را داشته باشد. مقاله پیش ‌رو در پی آن است که نخست اثرگذاری برخی ایده‏ها و مدل‏های نظریه بازی‏ها بر برخی ایده‏ها و نظریه ها در حوزه فلسفه اخلاق و عدالت‏پژوهی را بررسی کرده؛ سپس استواری اعتبار و کارامدی چنین اثرهایی را تحلیل انتقادی کند. شیوه پژوهش در قسمت نخست مبتنی بر مطالعه‌های تاریخی از 1940م تاکنون است. ارزیابی انتقادی ارائه‌شده نیز به شکل تحلیل نظری است. یافته‌های پژوهش بیان‌گر آن است که برخی نوآوری‏های صورت‌گرفته در نظریه بازی‏ها بر برخی ایده‏ها و نظریه‌ها در حوزه فلسفه اخلاق و عدالت‏پژوهی اثرگذار بوده است. ارزیابی انتقادی چارچوب تحلیلی ایده‏ها و نظریه‌های مبتنی بر رهیافت نظریه بازی‏ها، نشان‏دهنده کاستی‏ها و دشواری‏هایی در راه بهره‌گیری از نظریه بازی‏ها به‌عنوان ابزاری برای فلسفه اخلاق است.