تاثیر سطوح مختلف انرژی بر روی کارایی رشد و ترکیبات لاشه در ماهی گطان (Barbus Xanthopterus)در مرحله انگشت قدی

این مطالعه به منظور بررسی اثر سطوح انرژی بر روی کارایی رشد و ضریب تبدیل غذایی و ترکیبات لاشه ماهی گطان barbus xanthopterus در مرحله انگشت قدی، به مدت 8 هفته انجام شد. غذادهی با سه جیره نیمه خالص حاوی سه سطح انرژی 5/2، 3 و 5/3 کیلوکالری بر هر گرم و پروتیین یکسان 35 درصد در یک سیستم آب در گردش با دمای آب ( °c 46/0± 2/26 ) صورت گرفت. سه تکرار برای هر تیمار درنظر گرفته شد که در هرتکرار تعداد 15ماهی (بامتوسط وزن g22/0 ± 12/12) در مخازن فایبر گلاس مدور (300 لیتری) ذخیره سازی شد و ماهی ها در طول دوره غذادهی با توجه به میزان اشتهای آنها به مصرف غذا سه نوبت در روز غذادهی شدند. بهترین میزان شاخص افزایش وزن بدن (67/146گرم)، ضریب تبدیل غذایی(fcr) (21/2) و ضریب بازده پروتیین (31/1) و درصد نسبی استفاده از پروتیین خالص ( 69/34) و ضریب چاقی (26/1) در بین جیره های آزمایش شده مربوط به جیره 2، حاوی انرژی 3 کیلوکالری برهرگرم، می باشد. میزان شاخص احشا و شاخص کبدی بین تیمارهای مختلف اختلاف معنی داری نشان نداد (0.05 < p). میزان رطوبت نهایی در ترکیبات بدن با افزایش میزان انرژی در جیره به طور معنی داری کاهش یافت (0.05?p). اگرچه مقادیر نهایی چربی و پروتیین لاشه بین تیمارهای مختلف اختلاف معنی داری نشان نداد (0.05 < p)، با این حال بیشترین میزان نشست چربی و پروتیین به ترتیب مربوط به جیره 3 و 2 بود. مقایسه بین اثر سطوح مختلف انرژی بر روی رشد، کاربرد غذا و ترکیبات بدن ماهی گطان نشان داد که انرژی قابل هضم 3 کیلوکالری بر هرگرم می تواند سطح انرژی مناسب در جیره برای این گونه در مرحله انگشت قدی باشد.