اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر خودانتقادی و تحمل پریشانی در زنان دارای همسر وابسته به مواد

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر خودانتقادی و تحمل پریشانی در زنان دارای همسر وابسته به مواد بود. روش: روش پژوهش نیمه ‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‌آماری پژوهش شامل همه زنان دارای همسر وابسته به مواد تحت آموزش گام‌های دوازده‌گانه در انجمن نارانان اصفهان بود. از این بین، 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. شرکت کنندگان هر دو گروه پرسشنامه‌های خودانتقادی و تحمل پریشانی را در پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. طرحواره درمانی در 12 جلسه 90 دقیقه ای با فراوانی یک جلسه در هفته بر روی گروه آزمایش اجرا شد. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیه‌ و تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه تفاوت معنی‌داری وجود داشت و طرحواره درمانی باعث کاهش خودانتقادی و بهبود تحمل پریشانی در زنان دارای همسر وابسته به مواد شد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، طرحواره درمانی می‌تواند به عنوان یک مداخله موثر جهت کاهش خودانتقادی و بهبود تحمل پریشانی زنان دارای همسر وابسته به مواد به کار رود و در مراکز آموزشی و درمانی مربوطه مورد استفاده قرار گیرد.

the effectiveness of group schema therapy on self-criticism and distress tolerance in women with substance-dependent spouses

objective: this study aimed to investigate the effectiveness of group schema therapy on self-criticism and distress tolerance in women with substance-dependent spouses. method: the research method was semi-experimental with a pre-test-post-test design with a control group. the statistical population of the study included all women with substance-dependent spouses who were trained in twelve steps in the naranan association of isfahan. of these, 30 individuals were selected by the convenience sampling method and randomly divided into an experimental group (n =15) and a control group (n =15). the participants in both groups completed criticism and distress tolerance questionnaires in the pre-and post-test. schema therapy was performed on the experimental group in 12 sessions of 90 minutes with the frequency of one session per week. the data were analyzed by multivariate analysis of covariance. results: the results showed that there was a significant difference between the two groups, and schema therapy reduced self-criticism and improved distress tolerance in women with substance-dependent spouses. conclusion: according to the obtained results, schema therapy can be used as an effective intervention to reduce self-criticism and improve distress tolerance of women with drug-dependent spouses and can be used in relevant educational and treatment centers.