اثربخشی شناخت‌درمانی ‌مبتنی ‌بر ذهن‌آگاهی بر انگیزش‌ درمان و خودانتقادی افراد در وابسته به مواد

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر شناخت‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر انگیزش ‌درمان و خودانتقادی در افراد وابسته به مواد انجام شد. روش: این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، افراد وابسته به مواد مراجعه کننده به مرکز بهبودی ‌میان‌مدت ‌اقامتی شهرستان آستارا در سه ماهه اول سال 1399 بود. از بین جامعه فوق، تعداد 20 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (10 نفر) و کنترل (10 نفر) گمارده شدند. ابزار اندازه‌گیری پژوهش، پرسشنامه مراحل آمادگی برای تغییر و انگیزش درمان و مقیاس سطوح خودانتقادی بود. جهت تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده از تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل در پیش‌آزمون و پس‌آزمون، اثربخشی شناخت‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر انگیزش درمان و خودانتقادی در افراد وابسته به مواد تایید شد. به عبارت دیگر، نتایج نشان داد که شناخت‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی به طور معنی داری موجب افزایش میزان انگیزش درمان و کاهش خودانتقادی در گروه آزمایش شده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، به متخصصان فعال در زمینه ترک اعتیاد پیشنهاد می‌شود از پروتکل شناخت‌درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی به عنوان درمان مکمل روان شناختی در جهت افزایش انگیزش درمان و همچنین کاهش خودانتقادی در افراد وابسته مواد بهره ببرند.

the effectiveness of mindfulness-based cognitive therapy on treatment motivation and self-criticism in substance-dependent individuals

 objective: the present study was conducted to investigate the effect of mindfulness-based cognitive therapy on treatment motivation and self-criticism in substance-dependent individuals. method: this research was a semi-experimental study with a pre-test and post-test design with a control group. the statistical population of the study included substance-dependent individuals referring to the medium-term residential recovery center in the city of astara in the first quarter of 2020. among them, 20 people were selected by convenience sampling method and were randomly assigned to experimental (n = 10) and control (n = 10) groups. the research measurement instruments were the stages of change readiness and treatment eagerness scale and the levels of self-criticism scale. to analyze the data, the descriptive statistics and multivariate analysis of covariance were used. results: based on the results obtained from the differences between the experimental and control groups in pre-test and post-test, the effectiveness of mindfulness-based cognitive therapy on treatment motivation and self-criticism in substance-dependent individuals was confirmed. in other words, the results showed that mindfulness-based cognitive therapy increased treatment motivation and decreased self-criticism in the experimental group. conclusion: according to the results of the study, it is recommended to professionals active in the field of addiction treatment to use the protocol of mindfulness-based cognition therapy as a psychological adjunctive therapy to increase treatment motivation and also to reduce self-criticism in substance-dependent individuals.