اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تعلق‌پذیری خنثی و ادراک سربار بودن افراد معتاد

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تعلق‌پذیری خنثی و ادراک سربار بودن افراد معتاد انجام گرفت. روش‌: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل افراد معتاد مراجعه کننده به کمپ ترک اعتیاد همیاران سلامت شهر اردبیل در سال 97 بود. روش نمونه گیری در این پژوهش به صورت نمونه گیری در دسترس بود. بدین صورت که از بین افراد مراجعه کننده به کمپ، تعداد30 نفر که شرایط ورود به نمونه را دارا بودند انتخاب شدند و به پرسش نامه‌ی نیازهای بین‌فردی پاسخ گفتند و به طور کاملا تصادفی در 2 گروه 15 نفره گمارش شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند و گروه گواه مداخله‌ای دریافت نکردند. درپایان پرسشنامه نیازهای بین‌فردی مجدداً در هر دو گروه اجرا شد و داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس تجزیه‌ و تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تعلق‌پذیری خنثی و ادراک سربار بودن افراد معتاد تاثیر دارد. نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای کاهش احساس تعلق‌پذیری خنثی و ادراک سربار بودن افراد معتاد قابلیت کاربرد دارد و می‌تواند به عنوان مداخله ای روان شناختی مورد استفاده قرار گیرد.

The Effectiveness of Acceptance and Commitment-Based Therapy on Thwarted Belongingness and Perceived Burdensomeness of Addicts

Objective: The aim of this study was to investigate the effectiveness of acceptance and commitment therapy based on thwarted belongingness and perceived burdensomeness in addicts. Method: This study was a quasiexperimental study using a pretestposttest design with a control group. The statistical population of the study consisted of addicts referred to Ardabil health assistantschr('39') withdrawal camp in 2018. The sampling method in this study was available sampling method. In this study, 30 people who were included in the sample were selected and answered the Interpersonal Needs Questionnaire and were randomly assigned to four groups of 15. The experimental group received 8 sessions of 90 minutes of acceptance and commitment based treatment and the control group did not receive any intervention. At the end of the questionnaire, interpersonal needs were again administered in both groups and the data were analyzed by covariance analysis. Results: The results showed that acceptance and commitment therapy had an impact on thwarted belongingness and perceived burdensomeness of the addicts. Conclusion: Acceptance and commitment therapy can be used to reduce the feeling of thwarted belongingness and the perceived burdensomeness of addicts and can be used as psychological intervention.