برآورد خط فقر مطلق و نسبی براساس رویکرد صرفه ناشی از مقیاس با مدل استون گیری (مطالعه موردی خانوارهای شهری ایران، دوره 1390-1385)

فقر چه مطلق و چه نسبی یک معیار راهبردی مناسب جهت تشخیص فقیران ازغیر فقیران است. این مطالعه، ویژگی های گوناگون خانوار مانند سن، تحصیلات، موقعیتشغلی، تاهل و بعُد خانوار را در تابع مطلوبیت استون گیری و سیستم مخارج خانوار مدنظرقرار داده است. برای این منظور، تابع مطلوبیت خانوار را با توجه به ویژگی های فوق،مدل سازی و با مجموعه اطلاعات بودجه خانوارهای شهری طی دوره ) 1390 - 1370 ( از دوروش رگرسیون غیرخطی و روش پانل دومرحل های، خط فقر مطلق و نسبی را به ازای بعُدخانوار برآورد کرده ایم. بر اساس نتایج مطالعه، ضرایب متغیرهای سن، سواد، نوع فعالیت،وضعیت تاهل، جنسیت بر میزان مخارج غذایی و غیرغذایی مثبت بود. در سال 1390 ، خطفقر مطلق کی خانوار یک نفره، 1,803,144 ریال و خانوار ده نفره، 17,318,746 ریال استکه میزان اختلاف خط فقر یک خانواده یک نفره، ضربدر 10 و یک خانواده ده نفره، 712,694ریال است که به طور دقیق مربوط به وجود اقتصاد مقیاس در مصرف مشترک خانوارهاست. باتوجه به صرفه های ناشی از مقیاس در استفاده کالاهای عمومی، مخارج خانوار به نسبت یکبه یک با تعداد اعضا، افزایش نمی یابد و خانواده با بعُد بالاتر، هزینه سرانه کمتری نسبت بهخانواده با بعُد کوچک تر دارد.