بررسی الگوی پراکنش و پایداری خیارهای دریایی در ناحیه شرقی خلیج چابهار

این مطالعه در بخش شرقی خلیج چابهار که به دلیل وجود بندر چابهار دارای بیشترین تاثیر انسانی بر بوم سامانه منطقه است، انجام شده است. بر این اساس 4 ایستگاه انتخاب و در هر ایستگاه 4 کوادرات هر یک به مساحت 200مترمربع توسط غواصی به روش اسکوبا بررسی شد. بررسی ها در ماه های میانی هر فصل انجام شد. برای تعیین الگوی پراکنش خیارهای دریایی خلیج چابهار (منطقه زیر جزر و مدی) از آزمون شاخص پراکندگی استفاده شد. این شاخص از نسبت انحراف معیار به میانگین نمونه ها در هر یک از 4 ایستگاه نمونه برداری در طول یک سال (4 فصل) به دست آمد. همچنین شاخص پایداری برای گونه های مشاهده شده محاسبه شد. گونه های stichopus variegatus و holothuria leucospilota گونه های دایمی هستند که همواره پراکنش تجمعی دارند. گونه h.hilla گونه ی رایجی است که در زمستان پراکنش تصادفی و در سایر فصول پراکنش تجمعی داشته است. گونه h.pervicax با وجودی که تنها در بهار مشاهده شده (نادر)، پراکنش تجمعی داشته است. گونه های h.arenicola (نادر)، h.atra (رایج) وh.parva (نادر) دارای پراکنش تصادفی بوده اند. علیرغم این نتایج، مشاهده خیارهای دریایی در محل زندگی خود مشخص می کند که پراکندگی این جانوران به صورت تجمعی است. دلیل تفاوت بین مشاهده عینی و برخی محاسبات آماری این است که کلیه خیارهای دریایی که بر اساس محاسبه، پراکنش تصادفی داشته اند تنها در یک یا دو کوادرت به تعداد 1 یا 2 فرد وجود داشته اند بنابراین برای این تعداد نمی توان پراکندگی تجمعی یا تصادفی متصور شد. از مهمترین دلایل توزیع تجمعی جمعیت خیارهای دریایی، پراکندگی تجمعی مواد غذایی، تجمع پناهگاه های مورد استفاده و نوع بستر است که در بستر های مورد بررسی از نوع صخره ای بوده است.