بررسی صفات شخصیتی و ارتباط آن با سلامت عمومی، کیفیت زندگی و فرسودگی شغلی در اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران

زمینه و هدف: هدف کلی پژوهش حاضر، بررسی ارتباط ابعاد شخصیتی نئو بر متغیرهای سلامت عمومی، کیفیت زندگی و فرسودگی شغلی در یک نمونه از اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران بود. روش کار: این پژوهش از نوع همبستگی می باشد. داده های به دست آمده با روش نمونه گیری در دسترس و با استفاده از پرسشنامه های سلامت عمومی (ghq)، کیفیت زندگی (whoqolbref)، فرسودگی شغلی (mbi) و فرم کوتاه نئو (neoffi) گردآوری شدند. جامعه آماری این پژوهش کلیه اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال تحصیلی 9594 بودند. شرط ورود به پژوهش داشتن حداقل یک سال سابقه کار به عنوان هیات علمی در دانشگاه علوم پزشکی ایران در نظر گرفته شده بود. نمونه نهایی مورد پژوهش به 231 آزمودنی تقلیل یافت که از این تعداد 142 آزمودنی جزو گروه جراح و 101 آزمودنی جزو گروه غیرجراح بودند. برای تحلیل داده ها از شاخص ها و روش های آماری شامل میانگین، انحراف معیار، ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد در گروه جراحان ابعاد شخصیت روان رنجوری، برون گرایی، وظیفه شناسی و موافقت با هر متغیر سلامت عمومی (ضریب همبستگی به ترتیب 0/435 ، 0/533 ،513/334% )، کیفیت زندگی (ضریب همبستگی به ترتیب 0/294 ، 0/438 ،459/312،%) و فرسودگی شغلی(ضریب همبستگی به ترتیب 0/259 ، 0/351 ،0/302،0/299) رابطه معنادار دارد؛ ولی بعد گشودگی به تجربه با هیچ یک از متغیرهای نامبرده رابطه معنادار ندارد. همچنین، میان این سه متغیر یعنی سلامت عمومی، کیفیت زندگی و فرسودگی شغلی رابطه معنادار وجود دارد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در آزمودنی های مورد پژوهش، افزایش نمرات در بعد روان رنجوری با کاهش نمرات در سلامت عمومی و کیفیت زندگی و بالعکس افزایش نمرات در فرسودگی شغلی همراه است و نیز افزایش نمرات در بعد برون گرایی با افزایش نمرات در سلامت عمومی و کیفیت زندگی و بالعکس کاهش نمرات در فرسودگی شغلی همراه است.