بررسی اثر الکترومگنتیک درمانی بر روی میزان نیتریک اکساید وشاخص مچ پایی بازویی در بیماران دیابتی نوع دوم

زمینه و هدف: دیابت نوع 2 منجر به اختلالات عروقی و کاهش نیتریک اکساید ( nitric oxide (no) ) می شود. در این مطالعه سعی شده است تا تاثیر میدان الکترو مگنتیک ( electro magnetic field (emf) ) را بر میزان no به عنوان فاکتور موثر در یکی از مکانیسمهای افزاینده جریان خون و ( ankle brachial index = abi ) به عنوان شاخص میزان جریان خون در اندام تحتانی در بیماران دیابتی نوع (2) مورد بررسی قرار گیرد. روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شاهد دار بود که در سال 1392 در بیمارستان امام و مرکز فیزیوتراپی مهر در شهر اردبیل انجام شد. تعداد 30 بیمار دیابتی بعد از مطالعه اولیه که به صورت پایلوت انجام گرفت با توجه به معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شدند و به طور تصادفی به دوگروه الکترومگنتیک درمانی و کنترل تقسیم شدند. میزان abi و no خون دو گروه قبل از شرکت در مطالعه اندازه گیری شد. در گروه الکترومگنتیک از جریان مگنت با فرکانس 10 هرتز و 8mt به صورت اسکن اندام تحتانی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 40 دقیقه استفاده شد. در گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نشد. در پایان هشت هفته میزان abi و no اندازه گیری شد از آزمون t زوجی و t مستقل در نرم افزار spss 19 برای آزمون داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد در گروه الکترومگنت تفاوت آماری معناداری در abi قبل (02/0 ± 009/1) و بعد از مداخله (02/0 ± 052/1) وجود دارد (013 / 0= p )، ولی تفاوت آماری معناداری در abi و no در گروه کنترل و no گروه الکترومگنت قبل و بعد از مطالعه یافت نشد (05 / 0 < p )، همچنین نتایج افزایش معناداری در میزان اختلاف abi قبل و بعد از مگنت درمانی (01/0 ± 050/0) نسبت به گروه کنترل (003/0 ± 004 /0) نشان داد (001/0= p ). نتیجه گیری: افزایش میزان abi بیماران دیابتی به دنبال هشت هفته مگنت درمانی می تواند نشان دهنده افزایش جریان خون در اندام تحتانی باشد.