تعیین الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی و حداقل غلظت مهاری وانکومایسین در استافیلوکوک‌های اوریوس و کواگولاز منفی جداشده از نمونه‌های بالینی کودکان در تبریز

زمینه و هدف: گونه‌های استافیلوکوک از جمله عوامل شایع عفونت‌های بیمارستانی و اکتسابی از جامعه می‌باشند. در دهه اخیر مقاومت این باکتری‌ها بویژه در محیط‌های بیمارستانی نسبت به انواع آنتی‌بیوتیک‌ها از جمله وانکومایسین به سرعت در حال افزایش است. هدف از این مطالعه بررسی میزان مقاومت ایزوله‌های بالینی استافیلوکوک اوریوس و استافیلوکوک‌های کواگولاز منفی جدا شده از کودکان مراجعه کننده به بیمارستان کودکان تبریز نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های رایج و تعیین mic وانکومایسین می‌باشد.روش کار: در این مطالعه توصیفی و آینده‌نگر، طی یکسال از فروردین لغایت اسفندماه 1390 تعداد 88 ایزوله‌ استافیلوکوک شامل 53 گونه استافیلوکوک اوریوس و 35 گونه استافیلوکوک کواگولاز منفی از نمونه‌های بالینی بیماران جداسازی و وارد مطالعه شدند. الگوی حساسیت آنتی‌بیوتیکی ایزوله‌ها نسبت به 15 داروی ضدمیکروبی رایج با روش انتشار دیسک در آگار مطابق توصیه‌های clsi و میزان mic وانکومایسین با روش استاندارد e-test اندازه‌گیری شد.یافته‌ها: بر اساس نتایج تست آنتی‌بیوگرام، وانکومایسین و ریفامپین جزو موثرترین و کلیندامایسین به همراه پنی‌سیلین جزو کم اثرترین داروهای ضدمیکروبی بر روی ایزوله‌های استافیلوکوک اوریوس و استافیلوکوک کواگولاز منفی بودند. بر همین اساس میزان شیوع سویه‌های مقاوم به متی‌سیلین استافیلوکوک اوریوس بیش از 80% تعیین شد. با توجه به میزان mic وانکومایسین بترتیب 2/13% و 3/3% ایزوله‌های استافیلوکوک اوریوس و استافیلوکوک کواگولاز منفی دارای مقاومت حدواسط به وانکومایسین بودند اما هیچ ایزوله‌ مقاوم به وانکومایسین در این تحقیق شناسایی نشد.نتیجه‌گیری: هرچند سویه‌های دارای مقاومت کامل به وانکومایسین در بین ایزوله‌ها یافت نشد، اما شناسایی سویه‌های visa در جامعه مورد مطالعه بهمراه گزارش‌های متعدد از ظهور سویه‌های مقاوم به وانکومایسین در ایران و سایر کشورها، ضرورت دقت پزشکان در تجویز وانکومایسین بعنوان داروی اصلی در درمان عفونت‌های استافیلوکوکی را روشن می‌سازد. همچنین لزوم استفاده از روش‌ mic در تعیین حساسیت استافیلوکوک‌ها به وانکومایسین بیش از پیش آشکار می‌گردد.