بررسی ارتباط بین شاخص توده بدنی با تراکم مواد معدنی استخوان کمر در زنان میانسال فعال و غیرفعال

زمینه و هدف: پوکی استخوان و چاقی از مشکلات عمده‫ای هستند که شیوع آنها در حال افزایش است. فعالیت بدنی می تواند از طریق مکانیسم های متعدد مانند تغییر در شاخص توده بدنی (bmi) در پیشگیری از پوکی استخوان موثر واقع شود. با توجه به اندازه گیری آسان bmi، این شاخص به طور گسترده ای به عنوان شاخص میزان چاقی مورد استفاده قرار می گیرد. شاخص توده بدن (bmi) در مردان و زنان با تراکم مواد معدنی استخوان (bmd) ارتباط نزدیکی دارد. با این حال، رابطه بین bmi و bmd با توجه به مطالعات مختلف متفاوت است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین شاخص توده بدنی با تراکم مواد معدنی استخوان کمر در زنان میانسال فعال و غیرفعال بود.روش کار: تعداد 60 نفر زن میانسال فعال و 60 نفر غیرفعال در دامنه سنی 50 تا 65 سال، دارای سوابق پزشکی و آزمایشات بالینی در بیمارستان میلاد تهران و بصورت در دسترس انتخاب شدند. شاخص توده بدنی محاسبه و تراکم مواد معدنی استخوان با اسکن dexa در ستون فقرات کمری (l4 تا l1) اندازه گیری شد. از آزمون t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون برای ارزیابی داده ها استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss-26 استفاده شد.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که در گروه فعال در مهره های کمری l1، l3 و l4 (به ترتیب 0/034=p=0/017،0/019=p )، و در گروه غیرفعال در مهره های l1 و l4 (به ترتیب 0/034 = p=0/022 p)، بین شاخص توده بدنی با تراکم مواد معدنی استخوان ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت. در سایر مهره های هردو گروه بین شاخص توده بدنی با تراکم مواد معدنی استخوان ارتباط معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که افزایش وزن و در نتیجه bmi در زنان فعال خطر پوکی استخوان را کاهش می دهد. به نظر می رسد انجام فعالیت های بدنی در زنان به کسب توده عضلانی بیشتری منجر می‫شود، و به نوبه خود افزایش تراکم مواد معدنی استخوان ها را به دنبال دارد. با توجه به این موضوع شاید بتوان گفت یکی از کاربردهای نتایج تحقیق حاضر، استفاده از این شاخص در پیشگویی میزان تراکم استخوان افراد است.

The Relationship between Body Mass Index and Lumbar Bone Mineral Density in Active and Inactive Middleaged Women

Background & objectives: Obesity and osteoporosis are major problem that their prevalence is increasing. Physical activity can be effective in the prevention of osteoporosis by some mechanisms such as changes in anthropometrics variables. Body mass index (BMI) in men and women is closely related to bone mineral density (BMD). However, the relationship varies between BMI and BMD according to the different studies. Therefore, the aim of this study was to investigate the relationship between body mass index and lumbar bone mineral density in active and inactive middleaged women.Methods: Sixty active, middleaged women and 60 inactive women in the age range of 50 to 65 years, with medical records and clinical trials were selected in Milad Hospital in Tehran. Body mass index was calculated and bone mineral density was measured by DEXA scan in the lumbar spine (L1 to L4). Independent ttest and Pearson correlation coefficient were used to evaluate the data. SPSS software version 26 was used for data analysis.Results: The results of this study showed that in the active group in L1, L3 and L4 lumbar vertebrae (p=0.034, p=0.017, p=0.019, respectively), and in the inactive group in L3 and L4 vertebrae (p=0.034, p=0.022, respectively), there was a positive and significant relationship between body mass index and bone mineral density. No significant relationship was found in other lumbar vertebrae of both groups.Conclusion: The results of the present study showed that weight gain and consequently BMI among active women reduce the risk of osteoporosis. Physical activity in women seems to lead to more muscle mass, which in turn leads to an increase in bone mineral density. Considering this issue, it can be said that one of the applications of the results of the present study is the use of this index in predicting the bone density of individuals