مقایسه روش کشت نوتریت آگار پلیت و روش فرمالین- اتیل استات در تشخیص تریکوسترونژیلیازیس انسانی

زمینه و هدف: گونه های تریکوسترونژیلوس انگل شایع حیوانات علفخوار بوده و تریکوسترونژیلیازیس یک بیماری مهم مشترک بین انسان و دام است. روش معمول تشخیص آزمایشگاهی تریکوسترونژیلیازیس آزمایش مدفوع به روش مستقیم یا تغلیظ است. شواهد کافی در خصوص حساسیت کشت مدفوع بر روی محیط نوترینت آگار برای تشخیص عفونت‫های تریکوسترونژیلوس وجود ندارد. این مطالعه به منظور مقایسه روش های کشت نوترینت آگار و فرمالین اتیل استات برای تشخیص آلودگی به تریکوسترونژیلوس در ساکنان یکی از مناطق اندمیک شمال ایران انجام شد.روش کار: در مجموع 1553 نمونه مدفوع تازه از ساکنان 31 روستای منطقه فومن در استان گیلان در طی سال‫های 1394 تا 1395 جمع آوری گردید. تمامی نمونه ها جهت تشخیص آلودگی به گونه های تریکوسترونژیلوس با استفاده از روش‫های کشت نوتریت آگار پلیت و روش فرمالین اتیل استات مورد آزمایش قرار گرفتند.یافته ها: به طور کلی 71 نمونه از نظر آلودگی به تریکوسترونژیلوس حداقل با یکی از روش‫ها مثبت بودند. میزان حساسیت و ویژگی روش کشت نوترینت آگار با درنظر گرفتن مجموع روش‫های انگل شناسی به عنوان استاندارد طلایی به ترتیب 90/1 و 100 درصد ارزیابی شد. همچنین میزان حساسیت و ویژگی روش فرمالین اتیل استات به ترتیب 95/8 و 100 درصد تعیین شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، روش فرمالیناتیل استات در تشخیص تریکوسترونژیلیازیس انسانی به خصوص در مناطق مرطوب همانند شمال ایران حساسیت بیشتری نسبت به کشت نوتریت آگار پلیت دارد